Between Darkness and Wonder, part 2.

Het is dezelfde binnentuin, twee weken later. Trudie zegt: ‘Zal ik je zonnebril even halen? Het gaat wel goed zo, toch?’ en laat ons alleen.

Alleen. Buiten. Met Zoë op schoot. Ze is bijna 1 en dit is voor het eerst dat ik alleen buiten met haar ben. In een ommuurde binnentuin, maar toch. Raar is het niet dat het zo lang geduurd heeft. Ik kom minder vaak buiten dan een zwaarbewaakte gevangene, en alleen zijn is voor mij zeldzamer dan voor een filmster. Alleen. Met mijn dochter. Zo noem ik haar nooit, maar ik voel me op dit moment meer vader dan ooit. Ik voel haar aan, zij weet wie ik ben. Samen rijden we een triomftocht door de tuin, zelfstandig, zonder ‘toezichthouder’. 
Ik ben niet bang dat ze van mijn schoot valt. Er is haar nog nooit iets overkomen in mijn bijzijn, nog geen gescheurde nagel. Mijn meest verborgen gedachte – geen enkele weldenkende ouder zal het met me eens zijn – is dat ik het geen ramp zou vinden als ze wel van mijn stoel kukelt. Althans, wel een ramp, maar een minder grote ramp dan dat zij dit soort momenten moet missen. Gelukkig weten we allebei dat kukelen überhaupt geen goed idee is, en dus blijft ze zitten totdat Trudie terug is.

Volgend rondje binnentuin. Trudie vraagt over welk heuveltje ik nou precies schreef in mijn vorige post. Ze doelt op het heuveltje dat vorige keer een lyrisch moment van inkeer opleverde. Ik loods haar ernaartoe. Trudie kijkt. Ze loopt eromheen. ‘Nee, dit kan het heuveltje niet zijn,’ besluit ze. Ze gaat op zoek naar een magisch heuveltje, maar de tuin blijkt er voor haar geen in petto te hebben.

Ondertussen herinner ik een zelfbedacht spreekwoord: ‘Als je paddenstoelen gaat zoeken in het bos, zul je niets anders vinden.’ Ik realiseer me weer eens wat het zenboeddhisme me allemaal gebracht heeft en hoe slecht ik dat over weet te brengen. ‘Trudie, kom eens hier, ga eens zitten. Doe eens niets, nee, ook niet proberen niets te doen. Gewoon de versnelling in zijn vrij en wachten tot je uitgedenderd bent,’ wil ik zeggen. Ook wil ik zeggen: ‘Dat kan best een weekje duren, maar de grond is geduldig en het is goed voor je, geloof me maar, en je mag best elk halfuur een rondje lopen om je benen te strekken, maar zeg verder zo weinig mogelijk en laat je ziel terugkeren in je lichaam, alsof hij met een heel lang slap elastiek aan je vastzit. En wacht, elke keer weer. En als je hier bent, als je eindelijk hier bent, doe dan je ogen open en doe verder niets.’ Ik wil haar beloven dat ze schoonheid zal zien. Als ze het maar niet zoekt, niet verwacht, niet probeert te grijpen. Het maar gewoon laat gebeuren.

Zen gaat ook over afleren. Het is niets nieuws wat je leert, je hebt het al, alleen is het overwoekerd door eigenschappen die een eigen leven zijn gaan leiden. Als je het strijdlustig wilt zien: wie is hier nou de baas, je gewoontes en je gedachten of jij? 

Dat zou ik allemaal willen zeggen, maar ik kan niet praten, dus we gaan naar binnen. Ik neem me voor deze post te schrijven. Om mijn wijsheid uit te strooien, haha, maar gelukkig komt er van alles tussen, want hij die praat over zen gaat naar de hel, zeggen ze wel eens. Een week verstrijkt, Trudie is er weer. Tijdens onze binnentuinronde vraagt ze: ‘Of bedoelde je het heuveltje als metafoor voor een oase?’ Een doortastender lezer van mijn werk moet nog geboren worden, mijmer ik in bewondering. Maar ook: ik wilde je gewoon iets moois laten zien, je niet opzadelen met een puzzel. Toch maar aan deze post begonnen. En zoals jullie merken, het is hiermee in een keer duidelijk en helder, toch? Gewoon moeite doen om niets te doen en dan komt schoonheid Of gewoon het soort mens zijn dat zen helemaal niet nodig heeft, zoals de zus van Trudie. Ze kwam langs, zag onze kale tuin en riep direct: ‘Prachtig!’

3 antwoorden
  1. Oliver
    Oliver zegt:

    Garmt, die is mooi: “Als je paddenstoelen gaat zoeken in het bos, zul je niets anders vinden.” Dank.

  2. Diana Oostindjer
    Diana Oostindjer zegt:

    Mijn schoonvader is gestorven aan ALS. Ik heb dus van dichtbij meegemaakt wat deze ziekte met iemand doet. Wens je daarom veel sterkte !!

  3. Esther
    Esther zegt:

    Je schrijft mooi, dankjewel. Je geeft gestalte aan iets wat voor mij altijd ongrijpbaar was. Ik vind het lastig om net zo goed met woorden te zijn als jij dat bent, maar dankjewel.

Reacties zijn gesloten.