Epic

Uiteindelijk komt het toch neer op de epische strijd tussen goed en kwaad. Licht en donker. God en de duivel. Nick Cave en Tom Waits. Frodo en Sauron. Of was het Saruman? Geheimpje: in mijn jeugd las ik best veel, ongeveer vierhonderd pagina’s per week (ja, ik hield het ook bij). Ik  legde nooit halverwege een boek weg – ik houd niet van iets niet afmaken . Behalve Lord of the Rings. Wat een kutboek. Op precies de helft strandde ik.

Dus, goed versus kwaad.

Zó cliché!

Maartoch. In zijn manifestaties, in de details, in de uitlopers van de tentakels van het eeuwig reincarnerende oudste sprookje dat er bestaat, daar zit ieders persoonlijke goed-versus-kwaad verhaal. Verhalen, meervoud, want ook binnen een persoon vertakt en klimopt het sprookje tot duizenden ministrijdjes. We sproken (… ja?) vandaag over de wortel van het kwaad in een mensje. Dus:

Er was eens een Garmt. Hopla, zomaar. Ja, zomaar. Nee, dit is geen biologieles over voortplanting, het is voldoende om te stellen dat Garmt er was, en binnenin hem, een universum. Gigantisch, onverkend, vol met raadsels en schatten. En een Niks. Een plek die een soort ontkenning van alles is. Niet het plekje van de kleurplaat dat niet ingekleurd is, ook niet het gat in de kleurplaat, gewoon het stuk dat er niet is en dat je pas gaat missen als je ernaar zoekt. Het soort Niks dat je pas na een paar jaar therapie leert zien, maar nu loop ik op de zaken vooruit.

Uit het Niks kroop een Niets. Niets is de slechterik, gemaakt van Niks, hongerig als een zwart gat, onzichtbaar en alles waar hij voor gaat staan is Niet meer te zien. Slinks sluipt hij door mijn geest, en ik weet niet precies wanneer, maar ik denk dat het aan ‘t begin van mijn puberteit was, dat hij zich roerde. Hij fluisterde net onder de gehoorsgrens: “Je bent niets.” Gewoon, subtiel, af en toe, of variaties op dat thema. “Je voelt niets. Je mag niets. Het kan je niets schelen. Het maakt niets uit.”

Je weet dat het leugens zijn, maar hij is onvermoeibaar en subtiel. Hij gebruikt feiten uit de wereld om je  heen om zijn punt te maken. “Kijk, ze pesten je, omdat je niets waard bent.” Soms zegt iemand dat dat niet waar is, maar Niets is slimmer. “Garmt, je hebt op zes scholen gezeten, en overal moesten ze je Niet. Wat is de constante factor? Dat ben jij, Garmt.”

Uiteindelijk zit Garmt zo vol zelfhaat en woede over … waarover? Over het talloze verhuizen, het gepest, het gelieg (eerst jokte ik, toen loog ik alsof het niets was), de enigszins gespannen relatie met de vader en het kattenkwaad. Het Niets krijgt een kans zijn gelijk te bewijzen. Hij begint: “Het kan je niets schelen. Zij zijn ook niets waard. Het maakt niets uit. Pak gewoon wat je wilt. Er gebeurt niets. Jij voelt je kapot? Maak iets anders kapot! Het maakt niets uit.” Iedere puber zoekt grenzen op. Ik ging er overheen. Ik deed veel mensen veel pijn en bewees het: Ik was Niets waard. Het kwaad in mij tierde welig.

Na een pubertijd van Niks ging ik op mezelf wonen. Ik weet nog steeds niet waarom, maar ineens wilde ik nooit meer liegen en vooral, nooit meer mensen pijn doen. Dat ging gemakkelijker dan ik dacht. Wat niet zo gemakkelijk ging, was de universiteit. Ik had letterlijk nog nooit uit een boek geleerd en tijdens hoorcolleges viel ik steevast in slaap. In mij was het ook een gedoe van jewelste. Mijn energie ging naar vechten met mezelf, en ik was best een serieuze tegenstander. In die tijd kreeg ik wel mijn eerste glimps van dat Niks, tijdens een terrasje met een vriendin. Ik herinner me het moment dat ze zei, “Wat ik vooral heb meegekregen is een gevoel dat ik er mag zijn, dat ik mag bestaan.” Ik dacht, “Dat lijkt me leuk!”, zocht naar zo’n gevoel, en vond? Juist, Niks.

Hij versjtierde mijn leven nog steeds, die Niets, elk foutje, vergissing en nederlaag aangrijpend om me in mijn aandacht te porren, wijzen, mijn blik erop te laten focussen. Ik had wel drive, leefdwang bijna, en lette erop dat die naar buiten kwam via goede eigenschappen. Met de resultaten probeerde ik mezelf te overtuigen dat Niets het verkeerd had, maar hij had bijna altijd het laatste woord. Na een theatervoorstelling waar ik het licht voor bedacht en gedaan had, dacht ik alleen: “Bij de tweede scene was die ene lamp net te laat.” Doodvermoeiend, ook voor mezelf. Bij iedere kritische noot zei Niets “Ziejewel!!”. Zelfs toen ik afstudeerde met een trotse tien, mokte hij “’t Is maar hogeschool…”

Zo ontstond in mijn vroege twintiger jaren een verdediging tegen Niks en Niets, gericht op presteren. Zolang er maar een verse glanzende prestatie lag om het Niks te voeden was er reden om vol te houden dat ik wel degelijk wat waard was. Ik schreeuwde de bedragen het liefst van de daken, kijk, zoveel dollars en euro’s ben ik waard! Ik had jarenlang niet door dat ik nog steeds gedirigeerd werd door het Niks, misschien omdat ik bang was voor niks (en voor spinnen, en de tandarts). Slim hè? Zolang ik maar bleef streven naar meer, groter, mooier, etc, kende ik alleen vrede op momenten dat ik n/Niks met rust liet.

Onderweg naar de volwassenheid leerde ik langzaam mijn eigenschappen te beheersen in plaats van andersom. Ik leerde ze zelfs samenwerken. Het sterkst werd de Fixxer, het stuk van mij dat Niets de fouten liet aanwijzen en dan vliegensvlug riep: “Dat gaan we fixxen!!” Er kwam langzaam wapenstilstand, het Niks werd ingedamd en afgebakend en zo ontstonden steeds langere momenten van vrede. Vaak was dat terwijl ik keihard bezig was, liefst met een onmogelijk probleem. Ja, de wereld is het eenvoudigst als je een duidelijk doel hebt, het liefst een vijand. Desnoods maak je het probleem tot vijand.

Zo, tot zover de inleiding. Eindelijk komen we toe aan waar ik heen wil met deze post. De metafoor begint te breken; je kunt niet je hele persoonlijkheid en de uitdaging van Parsival in een Niets en een Fixxer proppen, of je jeugd samenvatten tot “Ik koester een onbevredigbare leegte en mijn copingsstrategie is een groot deel van mijn identiteit”. Je kunt het natuurlijk wel guitig zelfrefererend postuleren.

Het punt is dus, Niets maakte een klein vreugdedansje bij het horen van de diagnose en Fixxer ging enigszins in overdrive. Eindelijk eens een reden om ons niet in te houden, dachten ze allebei. Een episch gevecht werd het, maar wie tegen wat, dat is nog steeds niet helemaal duidelijk. Niets greep elke tegenslag of achteruitgang aan met giechelende vrolijkheid om te ziejewellen. “Ik ga winnen, dat weet je toch. Stribbel niet zo tegen, kom, geniet met me mee, ga lekker zitten, dan eten we kitesurfherinneringen en poepen we vernedering.” Fixxer schreeuwde dan zo hard mogelijk “DAT GAAN WE FIXXEN!!”.

Enzovoort, enzovoort. Twee en een half jaar lang. Ik ben niet Fixxer en Niets, maar ik liet me wel vaak door ze sturen. Elk gesprek over mijn gezondheid leverde gigantische angst op: zie je wel, ik mag niet leven. Vliegensvlug gevolgd door boosheid: wat nou, mag ik niet leven van jou!!? Ja, alle lust wil eeuwigheid. Durfde maar eens “euthanasie” te zeggen in mijn aanwezigheid. To be fair, sommige artsen zijn ook wel heel geschikt als projectiedoek voor het kwaadwillende Niets. Het CTB heeft niet voor niets een reputatie waarvoor gewaarschuwd moet worden.

Op zekere dag, ongeveer twee weken geleden, viel een eik om, in mij. Zo voelde het tenminste. Ik heb regelmatig gezegd dat ik erger heb meegemaakt dan ALS. Tot een paar weken geleden was dat waar. Toen was ik uitgefixt, leeggelopen, geisoleerd, alleen, hurt. Wanhoop, depressie, slechte koffie, jeweetwel. Het diepste punt van je leven, zeg maar. Na een paar dagen (weken? hoe lang voelde (voel?) ik me al zo?) van die staat van zijn bekeek ik de situatie en zag dat het onmogelijke voor het eerst onontkenbaar mogelijk werd. Jamaar stel nou, dat ik níet win? Verliezen is mogelijk. Fuck. Stel nou dat ik niet win? Alle lust wil eeuwigheid, maar mijn (vecht/levens)lust is kennelijk niet eeuwig.

Doodgaan is niet verliezen. Bitter en boos worden, dat is verliezen. Ik zag mezelf op tv zeggen dat ik gelukkig niet boos of bitter was. Toen was het waar. Hoe lang al niet meer? Zou het ooit nog waar kunnen worden? Natuurlijk is het niet zwart-wit, maar ik spuw mijn gal steeds vaker op vrienden en geliefden, nu er geen stomme bedrijven met stomme fouten zijn om me op af te reageren. Zo wil ik niet herinnerd worden.

Dat en meer vloog door mijn kop, en uiteindelijk voelde ik me zo verneukt kapot, dat ik de huisarts mailde, met als subject line “de wereld heeft gewonnen.” Of ze een keer langs kon komen om over euthanasie te praten. Ik drukte op send en voelde de eik omvallen. In mijn jeugd verhuisden we naar een huis met populieren in de tuin. Die moesten weg. Statige, mooie bomen die met kettingzaag en kloofbijl werden gereduceerd tot openhaardhout. Het majestueuze gekraak en de lome, onherroepelijke val van vijftien meter boom was het enige waarmee ik de omslag in mijjzelf kon vergelijken. Nee, ik wilde en wil nog niet dood. Nog lang niet. Maar ik erken nu dat er een situatie kan komen waarin ik dat wel wil. Ik staar al twee weken naar de cursor van de moeilijkste blogpost ooit (voor mij, tenminste), omdat dit het echte sterven inluid, denk ik. Mijn leven lijkt gereduceerd tot een todolist met als laatste item “doodgaan”. Hopelijk dient de dood zich aan voordat ik er actief voor moet kiezen. Niet te snel, ik heb nog wat onmogelijke dingen mogelijk te maken, maar graag wel voordat ik in de hel op aarde beland. Zoals doodgaan niet gelijkstaat aan verliezen, staat de hel niet gelijk aan sterven of verslagen zijn. De hel staat gelijk aan bitterheid en boosheid waar niet meer aan te ontsnappen is. Ik was bang, nee, ik geloofde dat ik er al was beland.

Hoe vecht je jezelf uit de hel? Wie is hier nu eigenlijk de vijand? Ik herinner me een grafittitekst uit mijn middelbare schooltijd: “Fighting for peace is like fucking for virginity”. Misschien moet het over een andere boeg gegooid worden. Een verlicht persoon noemde mij ooit Parsifal. Toevalligerwijze had ik een draak gespeeld in een toneelstuk over de ridders van de ronde tafel, dus ik dacht jarenlang dat Parsifal een brute ridder was die alle gevechten altijd won. Het verlichte persoon en ik zijn nog eens naar de gelijknamige opera geweest, en besloten aan iedereen te vertellen dat we hem echt helemaal uitgezien hebben. Daar had ik het echte verhaal ook niet kunnen leren, want ze zongen in het fucking Duits. Lang verhaal kort: Parsifal is ook wel ridder, maar hij is vooral een dwaas die compassie ontwikkelt en daar de Graal mee bereikt. Treffend dat Nietzsche (kom, jullie hebben zijn citaat toch wel herkend in deze blog?)  zijn relatie met Wagner verbrak toen hij deze opera uitbracht.

Maar toen. Derde fase van het sprookje, na erwaseens en opzekeredag. Eigenlijk is ’t bij dit sprookje niet maartoen maar onderwijl. Onderwijl prevelde Garmt duizend keer per dag een toverspreuk. Een toverspreuk in de vorm van een zen-vraagstuk, een koan: Waar vind ik liefde? Waarvindikliefde? Waarvindikliefde. Tijdens het mediteren, tijdens het douchen, tijdens het bepotelen en betasten, tijdens het wachten, tijdens het toekijken. Koans los je niet op met je hoofd. Je moet ze realiseren en manifesteren, en dat kan alleen als je jezelf helemaal onderdompelt in de vraag, hem met heel je wezen beleeft. Als je mazzel hebt gebeurt er dan iets. Waarvindikliefde. Er komen antwoorden, een hele hoop zelfs, maar het antwoord dat mij de koan laat passeren zit er niet bij. Dat gaat zo:
Waarvindikliefde. Als de verzorger mijn ogen wrijft. In de nek van Paul, als hij me knuffelt. Waarvindikliefde. Tussen de berichtjes van Menko. Nergens. Bij de zoen van Iris. In mijn borst, als ik naar Zoe kijk. Nergens. In mijn buik, als ik adem. Via de opgetogen opgestoken duim van Klaasjan. Onder de ijskoude douche. Nergens. Wat nou, nergens? Dit begint irritant te worden. NERGENS, roept Niets stampvoetend, wijzend in de richting van het bodemloze Niks. NERGENSNIKSNIET! Ik werp een blik in zijn richting en zie alle stukjes liefde die ik dagelijks over me heenkrijg onherroepelijk in de richting van Niets’ vinger vliegen. Zucht. Zo schiet het natuurlijk niet op. Ik zit bij de pakken neer, sta weer op, smijt mezelf weer in de strijd… tot de zoveelste engel (vermomd als klein blond vrouwtje) langskomt. Haar hart breekt bij het zien van al dat geworstel en geruzie. Ze spreekt haar eigen toverspreuk (“Je bent beter dan dit, Garmt!”) en smijt een brokje van haar gebroken hart regelrecht het Niks in. Daar treft het mijn bevroren hart treft en ontdooit er een puntje van. Ik kijk het Niks met open mond aan. In. Door. Dáár vind ik liefde. Daar, middenin het Niks, waar mijn hart zweeft, WTF. Het dringt tot me door, helemaal, en ik realiseer me dit visoen. Het gapende onbevredigbare gat in mijn ziel is nu gevuld met… liefde. Andermans liefde, mijn liefde, stukjes hart, whatever. Niks “Niks”. Daar vind ik liefde. Nu nog manifesteren en dan leven jullie nog lang en ik gelukkig.

Epi(c)loog
Parsifal kon best met een zwaard overweg, maar met een hamer in je hand lijken alle problemen op een spijker. Benjamin Clementine vocht ook tegen verbittering. Hij zingt het nummer nooit meer, misschien delen we een inzicht? Compassie is de enige manier om de wereld te veranderen, concludeerde ik ooit met een paper voor een MBA vak. Ik was alleen dat andere cliché vergeten: Verbeter de wereld, begin bij jezelf. Nick zei het ook al in een blog. Het is nog niet te laat.

26 antwoorden
  1. Jeanine
    Jeanine zegt:

    Moeilijk, joh. onwezelijk… heb erg met jou en je geliefden te doen… sterkte Garmt! lieve groet, -Jeanine ( moeder van 3 volwassen kids).

  2. Marijke
    Marijke zegt:

    Lieve Garmt,

    hoewel ik blij ben dat euthanasdie is toegestaan in Nederland, ben ik er niet altijd van overtuigd dat mensen echt 100% vrijwillig voor euthanasie “kiezen”. Hoevaak is er sprake van een echte diepe innerlijke doodswens en hoevaak wil men dood omdat er geen betere alternatieven zijn?
    Ik heb eens een gezond mens horen zeggen “Als ik later oud ben en in mijn broek ga plassen, dan wil ik liever een spuitje ….”. Nou, ik plas al 10 jaar in mijn broek (poepen ook, overigens), maar toch wil ik niet dood, ik wil op tijd een schone broek en het liefst een medische oplossing waardoor ik niet meer incontinent ben!
    Ik ben bang dat euthanasie in de toekomst als oplossing zal worden gezien voor veel maatschappelijke problemen. Als je zieke, oude mensen maar lang genoeg verwaarloost of de indruk geeft dat ze duur, lastig en onrendabel zijn, dan wordt “vrijwillige” euthanasie een medicijn voor veel maatschappelijke problemen.
    Daarom vind ik dat we heel erg omzichtig met euthanasie om moeten gaan. Om mensen te behoeden die minder goed in staat zijn om hun leven te beschermen.
    Nou ja, ik kan het ook allemaal niet zo goed verwoorden.ik ben gewoon bang voor het “hellende vlak” waarop we terecht kunnen komen en ik vrees een maatschappij waarin alleen voor de super-gezonde, productieve übermenschen nog plaats is. Terwijl jij (en ik?) och ook waardevol bent?

    Groetjes Marijke.
    (ps ik heb een dwarslaesie, stelt niets voor tov als)

    • garmt
      garmt zegt:

      Hoi Marijke,

      de vraag is in hoeverre we ooit echt zelfstandig tot een beslissing kunnen komen. Is euthanasie mode of beschaving? Ik kan je gedachtengang volgen en ook de angst die je omschrijft delen. Het is precies waarom ik het onderwerp eerst niet wilde bespreken. Gelukkig zijn de artsen in ons land ons vertrouwen waard, en zouden de artsen die ik ken nooit een verkeerde reden accepteren om tot aan euthanasie mee te ewerken.

      Garmt

      • Marijke
        Marijke zegt:

        Beste Garmt,
        Jouw vertrouwen in medici geeft mij goede hoop!
        Ga, Garmt, ga.
        (als het echt niet anders kan).
        Marijke.

  3. Cari
    Cari zegt:

    Wat een dappere post Garmt. In mijn hoofd (hart) gooi ik elke dag een stukje Liefde naar je toe, ik hoop dat je ze ziet en kunt vangen. Hang in there, voor ons mag je er nog steeds zijn!! Xx Cari

  4. Ingrid
    Ingrid zegt:

    Ergens schreef je dat je in je leven meer hebt gedaan dan een gemiddelde 90 jarige ooit zou kunnen doen. Zoiets. Ik denk dat het daar in het leven niet om gaat. Het gaat om wat je hebt betekent voor anderen. Of je het verschil in de wereld hebt gemaakt. Of je een steen in de rivier hebt verlegd. Dat laatste is een liedje. Wat ik van je zie, kan je op die vragen ook een volmondig ja geven. Wat Niets. Juist Heel Veel. Dat maakt loslaten natuurlijk ook weer moeilijk. Ik hoop daarom als het eenmaal zover is, dat het geen strijd meer is.

  5. Robert
    Robert zegt:

    Mooi geschreven en met of zonder ALS zijn delen herkenbaar voor velen. Ik kon maar aan éen ‘ding’ denken; ‘waar is ALLES’? Want dat ben jij en ik en iedereen, althans dat denk ik. Wens je nog meer wijsheid, liefde én kracht tijdens deze ‘ontdekkingsreis’. Robert

  6. lineke borstlap
    lineke borstlap zegt:

    lieve Garmt,

    Wat heb je me geraakt met bovenstaande, ik werd er ook erg verdrietig door.
    IK heb ook ALS, Ook een todolist.
    Ook ik hoop dat de dood zich aan dient voordat ik actief moet kiezen.
    Ik heb geen twijfels meer, weet dat ik het goed doe ( in tegenstelling voor de diagnose)
    Dat is wat ik jou toe wens, geen twijfels meer en een gat dat zich steeds met meer stukjes liefde vult..
    Lineke

  7. Lisette
    Lisette zegt:

    Bedankt Garmt voor het laten zien van zoveel kwetsbaarheid. Ontzettend veel respect voor hoe je dit onder woorden brengt.

  8. Pieter Kramer
    Pieter Kramer zegt:

    Lieve Garmt, Iris en Zoë,

    We zagen jullie op TV. Ik bestelde meteen je boek, heb hem net uit en vertelde net onze docter Eveline (11jr) over jullie leven: we waren allebei in tranen.
    Haar zusje Rosalie (5jr) heeft minder meegemaakt, maar weet ook al van hun overleden zusje Laura (zou nu 7jr geweest zijn) die we regelmatig bezoeken bij haar grafje.
    Je raakt me ook over je relatie met je vader; root cause van prestatiedrang? Gevolgd door adrenaline-/avonturenverslaving gefaciliteerd door job/roles Accenture (ik werk als Principal Expert bij Ordina).. Ik zou je graag komen ontmoeten! Wil je dat?
    Liefs Pieter uit Amersfoort

    • garmt
      garmt zegt:

      Beste Pieter,

      bedankt voor je reactie en het lezen van mijn boek. Welk doel zou je willen bereiken met een ontmoeting?

      Groet,

      Garmt

      • Pieter Kramer
        Pieter Kramer zegt:

        Hoi Garmt,
        Het lijkt me leuk elkaar beter te leren kennen, we hebben raakvlakken, misschien klikt het en worden we vrienden. Heb je ruimte/mogelijkheid voor dit “nieuwe vriendschap experiment”?
        Ik heb je een invite op LI gestuurd.
        Groeten Pieter

        • garmt
          garmt zegt:

          Pieter, het spijt me, maar ik heb niet eens genoeg tijd voor mijn familie en beste vrienden. Werk aan het investeringsfonds en schrijven voor blog en dochter neemt de rest in beslag. Het ga je goed.

          • Pieter Kramer
            Pieter Kramer zegt:

            Hoi Garmt, dat begrijp ik. Ik kijk uit naar je Tweede Boek.
            Wat ontzettend mooi dat je zoveel mensen zo diep raakt! Liefs uit Amersfoort

  9. Jan en Marianne van der Vorst
    Jan en Marianne van der Vorst zegt:

    Lieve Garmt,
    Gvd!! dat je me nog kwaad kunt maken.
    Op 6 scholen gezeten en dat is het ultieme bewijs dat je niets waard bent, zo lees ik. Een gouden tip voor jou: je zou dat boek van Garmt van Soest eens moeten lezen! (Alsdantoch)
    Ik had meer wijsheid van je verwacht. Je bent zo wijs en zo begaafd dat de wereld er moeite mee heeft om jou te begrijpen. Arme wereld!!.
    Wat zou ik graag hierover in gesprek gaan met je.
    Voor de buitenwereld klinkt dit hard (zegt Renske) maar ik weet dat jij het begrijpt. Eerder noemde jij me immers “een warme man”.
    Garmt, maak er een mooi weekend van. Zal moeite kosten omdat het steeds slechter gaat met je.
    Lieve groet voor jullie.

    • garmt
      garmt zegt:

      Hoi Jan,

      het is een lief en warm bericht wat je schrijft, maar het is niet nodig. Ik beschrijf meerdere periodes uit mijn leven. Het stuk waar jij je boos over maakt ligt inmiddels ver achter mij, maar het maakt wel deel uit van mijn bestaan.

      Groet,

      Garmt ,

  10. Sanne
    Sanne zegt:

    Ach Garmt, nog nooit is het Niets zo treffend en herkenbaar voor me beschreven, dank je wel daarvoor. Dat je hart nog maar verder mag ontdooien, en je ziel zich nog verder laat vullen.

  11. Mark Zuurhout
    Mark Zuurhout zegt:

    Wat fucking mooi geschreven Garmt. Wil nog meer schrijven, maar weet niet wat, alles lijkt overbodig.

  12. Friend ;)
    Friend ;) zegt:

    Lieve Garmt,

    soms zit ik diep… dieper dan diep… voorbij niets…in het al.
    Soms ben ik ver weg… ver van mijn hart en alle warmte dat het leven ‘leven’ maakt.

    Maar mijmerend over jou, Iris en Zoë is daar plotsklaps verandering in gekomen.

    Het kwam met een klap en ik ben me rot geschrokken, echt rot geschrokken! Ik kijk al jaren de verkeerde kant op, zie niet wat ik in handen heb, wat me gewoon iedere dag wordt gegeven… Ik Leef! En ik ben gezond en ben er waarschijnlijk nog wel een poosje…

    Ik schaam me dood dat ik zo ondankbaar ben en iets heb waar jij misschien niet meer voor kan vechten… het spijt me Garmt dat ik jouw en jullie leed nodig heb gehad om mezelf eens goed onder handen te nemen.

    Je berichten helpen me om meer mens te worden; een diepe buiging voor jou! DANK voor je openhartigheid en de wijze waarop je trouw bent aan jezelf. Koester jezelf alsjeblieft nog voor je een gedachte hebt kunnen denken en nadat je gedacht hebt. Maak er een cirkel van net als de liefde van de mensen om jullie heen.

    In gedachten verbonden en in warmte dragen we jullie met ons mee

  13. Lisette
    Lisette zegt:

    Lieve Garmt, Iris en Zoe.

    Houdt elkaar vast in liefde.
    En als het niet meer gaat laat dan in liefde los.
    Die liefde blijft namelijk. Voor altijd.

  14. Jos Salutary Moonlight de Vries Spaans
    Jos Salutary Moonlight de Vries Spaans zegt:

    Lieve Garmt

    Ik schreef hier een mijn reactie. Ze crashte bij het verzenden.
    Het zal vast een reden hebben.

    Ik zend je bij deze mijn steun en gedachtenkracht. Weet dat ik veel aan je denken, aan je gezin,familie en vrienden .

    Een jaar lang oefende ik op de Koan :
    “Ziekte en medicijn genezen elkaar. De hele aarde is medicijn. Wat is het Zelf?”
    “Waar ben jij? ” Heijkanroken #87

    Me verbonden met jóu, gerealiseerde Koan : “Laat je door niets en niemand van de wijs brengen.”

    Lieve Dappere Garmt, ik wens je toe dat je vleugels krijgt, die je lichtheid mogen geven en je dragen; om je te dragen bij je keuzes, om je kracht te geven en moed, om op de wind van liefde de overkant te bereiken.

    Gate Gate Parasam Gate Bodhisvaha
    Ga Ga naar de overkant ga, ontwaakte liefdevolle geest.

    Lieve Garmt ik draag jóu in mij voor altijd mee.

    Knuffel en Gashho 🙏 Jos Salutary Moonlight de Vries Spaans
    http://www.zen-in-practice.nl

Reacties zijn gesloten.