ALS Dan Toch
Garmt was experiencing ALS – so you don’t have to!
Laat een bericht achter op de gedenkplaats van Garmt:
https://www.memori.nl/gedenkplaats/garmt-van-soest/
Geef een bijdrage om de film over Garmt te kunnen realiseren. Voor Zoë.
https://www.doneeractie.nl/garmt/-4282
The BMW 3-series. I do not use the words "masterpiece of engineering" lightly, but I am convinced that any German engineer with skill and ambition desires no greater legacy than to have contributed to the magnificence of this car. Fuck Ferrari's that break down and need a 10-thousand euro service every 3500km. Dominic drove his 320d for the first 80.000km without ever having to stop. OK, maybe he got gas a few times, but it was a diesel engine, so probably only twice. Let me share you some real facts about how this car is conceived. Every single material that is considered for the interior gets heated in an oven and smelled by super sensitive noses for unpleasant odour – you don't want your car to smell in the summertime. When a new prototype is done, they drive it to the top of Finland, leave it out in the snow for a day, start it up, and if the windows are not completely fog free within 90 seconds, they fire the guy who designed an inefficient air duct. Even when it breaks it doesn't break. This spring, in our 325, we had ignored a warning light for four weeks. That light was trying to tell us we were driving around with a punctured tire. For four weeks. Doing 200km/h with a pregnant woman behind the wheel in Germany. With a punctured tire. I could bore you with pages of ranting about the engine – the sound a straight-six makes… You get it. I love this car. I've had six 3-series + a 5-series (my first car!) + a Z4 (to great enthusiasm of the cop who fined me before I had ALS). It is the ultimate driving machine and I think it is made for steep, sharp-cornered hill roads on Greek islands. A local is driving it just ahead of us. He knows the road and glides across it like a metaphor by a very good writer would. God, I wish I was driving that car. But.
The Hyundai i10. I know next to nothing about this car so I have to speculate: it's engine is 3 angry chipmunks and a happy squirrel. You don't sit in it as much as wear it like a backpack. The break pedal is a sponge pressed against the wheel. Sneeze in this car and you risk turning it into a convertible, that's how flimsy it feels. In a delusion of efficiency, the youngest Korean intern designed the numberplate as bumper and crumple zone in one. Hertz employees need counseling each time someone returns one as it means they're still stuck with it. Cliniclowns at their wits end with always get a laugh, no matter how ill the child, by confessing they drive a Hyundai i10.
Right now, I could pulverize granite with the force my butt cheeks exert on each other. That's how tightly clenched together they are. I look to my left expecting to see a maniac, a monster, a lunatic behind the wheel of our rented Hyundai i10, it's simply not possible that the sweet, lovely, peace-loving girl I married has suddenly turned suicidal. No person in his sane mind would drive like this. Each corner we screech 2-wheeled makes me wonder if I should be religious; each minute we survive, still tailing the BMW, proves that DIVINE INTERVENTION exists. I mumble a prayer, a mantra and a koan at the same time and breathe deeply.
Iris, completely at ease and enjoying the ride, looks at me and asks: "am I going too fast, dear?". I ponder my options; answering a pregnant tige… I mean woman is always tricky. I settle for: "n… n… noofcoursenot".
"Good, because that BMW is driving me crazy".
She moves to overtake it and I seek diversion in existential dread. What happened? I'm going to die, will I leave nothing behind? Where did she learn to drive like this? What fucking lunatic ever gave her the idea that you can do this with a car? And then, just as we swerve back into our lane, our front bumper missing the oncoming truck by inches and our back bumper missing the BMW by millimetres, epiphany hits me: I have a legacy, and it is Iris' driving style. I'm sniff 'n the tears, all right.
———- Forwarded message ———-
From: Garmt
Date: 2014-04-10 1:29 GMT+02:00
Subject: Nog eentje
To: H. (onderzoeksverpleegkundige), S. (neuroloog), E. (revalidatiearts), I. (huisarts).
H.,
Nog eentje voor de lijst van incidenten die je voor de trial bij moet houden. Gevallen. Vijf hechtingen in linker wenkbrauw en twee in linker knie. Tetanus injectie, opnieuw. Veel schrammen maar verder niets ernstigs. Ben jij bevoegd om dinsdag de hechtingen eruit te halen?
S.,
Recept gekregen voor penicilline; augmentin 625mg tid voor vijf dagen. Twee vragen: is dat noodzakelijk? En mag het met de Ozanezumab?
E. (mag ik je zo noemen?),
Ter info, en een losse vraag. Als ik het ook maar een heel klein beetje koud heb bijt ik zo hard op mijn tanden dat ik voor mijn gebit vrees. Is daar een revalidatiearts-goedgekeurd ding tegen of kan ik het best gewoon op een stokje of zo bijten in zo'n geval?
I., alleen ter info.
Allen, voor wie tijd over heeft, hieronder nog de levensles van de dag, maar voel je niet verplicht dat te lezen.
Ze drukt haar vinger voor de derde keer in mijn open wond en wordt voor de derde keer boos dat ik niet rimpelloos stil blijf liggen. Ze schreeuwt weer keihard "RELAX PLEASE!", dit keer gevolgd door "I'M A SURGEON!". Een reeks mogelijke antwoorden passeert mijn geestesoog: "and which time machine brought you here from the dark ages?" en "why don't you know how to treat patients, then?". Ik kies voor iets neutralers, ga rechtop zitten en zeg tegen haar in mijn zwakke stem: "should I relax or should you relax?".
Ik sprong van een heuveltje, op een weg die bergaf gaat, had teveel momentum om in een keer stil te staan, kon nog van richting veranderen voor ik het ravijn in stortte, maar toch, twee seconden later markeert een plasje bloed de locatie van impact midden op het pittoreske bergweggetje. Tijdens het bijkomen heb ik een fantastisch uitzicht, ik ben blij dat ik mijn horloge niet aan had want die is net pas gerepareerd en die juwelier ziet me alweer komen bedelen om een nieuw glaasje, hij blijft niet bezig.
Het ziekenhuis is in ieder geval grondig. Vijftien röntgenfoto's, een echo, bloedtesten, etc, allemaal omdat ik gestruikeld ben?? Ik laat het me aanleunen, de Griekse economie mag best nog een stimulansje hebben, dan maar door mijn reisverzekering. De arts in opleiding zet de hechtingen. Er zit een kleine schram op mijn rug, wat de fuck, ze willen ook nog even mijn nieren testen? Ik onderdruk de neiging om te vragen of ze dit bij een local ook zouden doen. Ze zorgen nu goed voor me maar het voelt toch een beetje toerist uitmelken. Uiteindelijk hoef ik niet te blijven slapen en staan we klaar om te gaan. Ik heb geen gegevens anders dan mijn voornaam verteld dus ik zal wel direct een astronomische rekening moeten voldoen.
"How much is it, please?"
De surgeon waar ik het prima mee kan vinden op momenten dat ze me niet uitprobeert als SM partner antwoordt:
"Nothing. "
Ik niet snap. "No, the bill, I mean."
Ze zucht.."this is a public hospital, it's free, you don't get a bill, bye".
….
watch your thoughts for they determine your actions
watch your actions for they determine your habits
watch your habits for they determine your character
watch your character for it determines your destiny
(naschrift)
Of zoiets. Ik herinner die zinnen me vaag van een MBA-college over marketing of leiderschap (de ware MBA-er zal vragen: wat is het verschil?); Google vertelt me net dat mijn geheugen het vrij geparafraseerd heeft van Lao Tse. Ik zal betere gedachten denken. Sorry Griekenland. Jullie zijn geweldig. En heel lief voor sukkels zoals ik.
We proberen nog een paar dagen offline te zijn en te bezinnen op de laatste kind-loze maanden, hier bovenop een Grieks bergje met schitterend uitzicht en scherpe kiezels, Iris en ik. De enkele keer dat ik stiekem toch mijn mail check (gemiddeld 3 keer per uur, gisteren 1 dag niet en prompt bij gebrek aan adrenaline een andere manier verzonnen voor een kick: rit met de ambulance! (zie boven)) lijkt het er op dat de projecten harder en beter gaan zonder mij dan met mij. Wat heb ik toch een negatief zelfbeeld, nog steeds. Toch, het doet me wel aan een eerdere periode uit mijn carriere denken. Ik had een groot team en een opdracht die veel te moeilijk voor me was. Mijn tomeloos divergerende inzet en ongebreideld enthousiasme en heel veel overleg met stakeholders had als nadeel dat ik mijn team weinig leiding gaf en ze dus stuurloos nergens heen dobberden, onderwijl projectbudget verbrandend. Ja, mensen, ook Garmt heeft zo zijn uitglijders (zie boven). Ik mediteer deze week op het rustige vertrouwen in de toekomst van RJ; als ik zijn raad ter harte neem raak ik die haast vast wel weer kwijt.
Ik besluit met 2 spreukjes; eentje van RJ en eentje van Griekse collega Y.
Ik mopper over prognose, statistiek, studies, etc., RJ antwoordt: "Die studies gaan over grote groepen mensen die al dood zijn. Jij bent geen groep en ook niet dood."
Iris en ik komen aan boven op de berg in het Griekse hoogstgeheimeboutiquehotelletje. Daar wacht een verrassing: wijn en een kaartje van collega Y. met een spreuk uit Zorba the Greek: "I felt once more how simple and frugal a thing is happiness: a glass of wine, a roast chestnut, a wretched little brazier, the sound of the sea. Nothing else."
Happiness