AlsDanToch
  • Home
  • Blog
    • Latest post
    • All posts
  • Books
  • Join the fight
  • Whowhatwhy
  • Zoek
  • Menu

Gedenkplaats

Laat een bericht achter op de gedenkplaats van Garmt:

https://www.memori.nl/gedenkplaats/garmt-van-soest/

Doneren

Geef een bijdrage om de film over Garmt te kunnen realiseren. Voor Zoë.

https://www.doneeractie.nl/garmt/-4282

ALS Dan Toch

Garmt was experiencing ALS – so you don’t have to!

Go to the English site

English visitor? Click here!

Blog

De persoonlijke verhalen van Garmt

Book

Van papier, tastbaar, brandbaar, wow!

Join the fight

Kick ALS in the balls, doe mee!

Whowhatwhy

Wie ben ik en alles wat nergens anders past

Heb jij ook ALS? Klik hier!

Latest post

What’s going on? / Numb

08/08/2015/2 Reacties/in English, Updates /door garmt

It is 1 AM when I finally close my weary eyes. I am utterly, completely exhausted. In the past few days I burned up the little reserves I had, working too hard, recognising the signs but pushing myself because I don’t ever learn. My eyes, interface to the world and thereby the only thing keeping me sane, twitch and shudder. I entertain the thought, not for the first time, that the ALS has spread to my eyes. Anyway. A night of good, uninterrupted sleep will do me good.

The first thing I notice when I am suddenly very awake is the pain. Second, the heat. Third, the bloated feeling, like I have swallowed a bunch of beachballs. My stomach and bowels are so full of air that my lungs have no space to expand. The breaths I not so much draw as get pumped into me by the machine are shallow, and I try to think if my heated body is the sign of too much carbon dioxide in my blood or the sign of a warm night. Out of the corner of my eye I can see the alarm clock, but can’t make out the time other than that it starts with a 5.
First clue. The headrest is tilted a few degrees too low. The combination of clock visibility and ingested beachball sensation mean I blinked a second too early when it was being raised last night. I was suspecting that a lower angle would result in air being pumped down the wrong part of my throat; this experience confirms it. Ok. I cannot change the headrest but I can belch and fart. As I start to do both, the pain is next in line to attend to. It has receded from everywhere to shoulder, neck and cheek; the latter, because I am biting it continuously because I am trying to swallow because my mouth is full of saliva.
As I work to find a way to stop biting myself and calm my breathing, I find out that there is no way for me to put my head and neck in a position where I can relax without choking on my own spit. It is still 5-something AM. Beads of sweat trace down my sides and join their friends in the pool of themselves under my back. Ok. So I will stay awake.
If I say OK a lot, it is because I need to realise it still is. Iris is away and I fear my houseguests will wake up no earlier than 8.30, when the breakfast I serendipitiously mistaken ordered for absent Iris will arrive. I’m looking at more than two hours of concentrated attention to keep myself from choking. As the minutes creep by I realise that the possibility that I can’t succeed is quite real. This is probably the first time that death feels so near. I take a moment to acknowledge that, think things over. I take stock of my situation. “But I have so much life left in me!” “Regrets? No big ones? Really?” ” Well, I guess it is like the planecrashthoughtexperiment. If this is it, so be it.” Next, I compose this post. Really??? I am facing death and turn it into a story? I watch my thoughts for a while, and come to a decision. I will not die today. Let’s focus on survival: navigate your breathing through the treacherous swamp your throat has become. 
My belief that I will not die is challenged a few times over the next thirty minutes. An alarm I never heard from the machine before makes me wonder if we plugged the machine in after yesterday’s nap. If not, this could be a signal that the battery is nearing its end. The mask is firmly attached to my face, if the machine stops I won’t breathe for long. My saliva thickens, becomes sticky, fills my mouth more and more. Hm. I cannot swallow in this position, and drooling into the mask will cause problem later on. I cling to the nerd’s bible’s motto: DON’T PANIC! There will be plenty of time for that later on, I have two hours to go still. I muse that it is actually a pretty intense thing, this ALS; even on a practical level I need all my wits to cope. Concentration slips, I get into a dangerous cough. And so on, and so on. 
At 6.30, Juel walks in. My inaudible coughing has woken her, and together with boyfriend Flo, coincidentally one of the most interesting and inspiring persons I ever met, she saves me. Telepathically guessing what needs to be done they restore me in less than twenty minutes. I consider crying from elation but decide their morning has been messed with enough. I’m left to evaluate what just went on, and reexamine the thoughts I had in the face of imminent death. Well, my first thought was of Iris, but other than that, it was mainly the ego talking. I am such a self centered asshole. Well, no news there. But… something irks. My self acceptance feels like a lame cop-out, and as I write, this entire post starts to feel contrived and lame. I face death and how do I spend the day? By blogging about it? I didn’t once think about the unfinished letters for Zoe. Equanimity is great and all, but my behavior is more like indifference. 
I try to console myself: Death wasn’t imminent, it was near. I stayed calm, I survived. I’m still exhausted, that is when you treat yourself the worst. Yeah. Maybe. Truth be told, I don’t even know what exactly I am trying to say, let alone achieve. I had hoped death would be more exciting? I wanted to get jolted into changing for the better, because it’s never too late? I revel in using words like equanimity? I don’t know. I do know that I am shaken and exhausted. Let’s get to bed, a night of good, uninterrupted sleep will do me good.
http://alsdantoch.com/wp-content/uploads/2016/02/ALS-dan-toch-logo2-300x138.png 0 0 garmt http://alsdantoch.com/wp-content/uploads/2016/02/ALS-dan-toch-logo2-300x138.png garmt2015-08-08 21:22:182015-08-27 18:47:26What's going on? / Numb

1

27/07/2015/1 Reactie/in Updates /door garmt

Utrecht, 23 juli 2015

Lieve Zoe,

je zit bij me op schoot terwijl ik dit schrijf, snotterend en balorig en toch lief en speels. Nu ik dit schrijf ben je precies ongeveer 364 dagen en 12 uur oud, en heb je 39.5 °C koorts. Je keel doet pijn en je gooit met eten, maar je swingt nog steeds lekker mee op Cee Lo Green. Het zit echt diep in je; voor elk nummer een andere beweging, een echt instinctieve dansmove, vaak ingezet kort na het begin van een track. Ja, liefje, ik heb geen idee hoe je wordt, natuurlijk. Misschien vind je films wel helemaal niet zo magisch als je pa dat vond, om maar iets te noemen, maar het moet gek lopen wil jij opgroeien zonder liefde voor muziek.
Je krijgt deze brief voor je eerste verjaardag. Het is de eerste en laatste verjaardagsbrief die ik ook met de wereld deel. Ik heb er nog een hoop te schrijven, maar het is toch best lastig om me tot de toekomstige jij te richten. Liever een blog of een artikeltje, dat is minder confronterend. Maar, je bent nu een, en ik maak het zelfs mee! Feest, en cadeautjes, dus. We nodigen veel vriendjes en vriendinnetjes uit en we hopen dat je een mooie dag hebt en veel lacht. En als niet, hey, het is jouw feestje, huil als je wilt.
Ik heb tot nu toe vooral voor mezelf geschreven, zoveel mogelijk van mezelf in schrijfsels laten zien, omdat ik het nodig had, en omdat ik hoop dat mama en jij me er later in terug kunnen vinden. Als je leest wie ik was creeer je eigenlijk een plekje voor mij in je hoofd, en op die manier ben ik altijd bij je. Als je oefent kun je zelfs met me praten, me vragen stellen, et cetera. Ik kan als je valt geen pleister plakken, maar ik kan je wel troosten, omdat ik van je hou en dat is er altijd voor je, in je.
Om het te manifesteren, deze belofte en mijn schrijfsels, krijg je bij deze een boek cadeau. Dat wil zeggen, een boekje, dat je pas veel later zult lezen, net als deze brief, maar je krijgt ook de royalties ervan, op jouw spaarrekening. Als je achttien bent kun je daar van uit eten, of misschien wel op reis. Dat laatste was een idee van mijn uitgever, een ontzettend warme man, misschien leer je hem nog kennen. Het boek waar ik het over heb is de bundeling en bewerking van mijn blogs. We delen het in naar jouw levensjaren; eerst deel nul, als je er nog niet bent, en deel een over je eerste levensjaar, eindigend met je 1e verjaardag. We dragen het op aan jou en je formidabele moeder. 
Ik schrijf vrolijk verder, al zal ik me dus meer op jou en je moeder gaan richten. Het is leuk om later te lezen over wie ik was, maar nu heb je daar nog niet zoveel boodschap aan. Nu heb je een vader nodig, hoewel, ik zag laatst een documentaire waarin kinderen zonder papa opgroeiden en helemaal niets misten. Dus, wie weet. Anyway, met brieven voor jou hoop ik ook een beetje in je jeugd er te zijn. Beloofd bij deze: Vanaf nu krijg je elk jaar een brief van mij op deze dag, en elke keer komt er een cadeautje bij, van ons, voor jou. Ik heb moeite gehad om te beginnen met brieven aan jou, dus met deze openbare belofte hoop ik mezelf over de drempel te duwen.
Met heel veel liefde,
je vader.
P.S. Ondertussen is je eerste verjaardagsfeest geweest. Tien kinderen hier in huis bij elkaar, het was prachtig, gezellig en helemaal nauwelijks grotendeels toch wel enigszins zoals Denis Leary het fenomeen ‘kinderen in huis’ omschreef: like drunken midget rodeo clowns running through your living room, like monkeys on acid hanging from your ceiling. Oergezellig dus. 
http://alsdantoch.com/wp-content/uploads/2016/02/ALS-dan-toch-logo2-300x138.png 0 0 garmt http://alsdantoch.com/wp-content/uploads/2016/02/ALS-dan-toch-logo2-300x138.png garmt2015-07-27 20:46:582015-09-03 19:01:481
Pagina 27 van 80«‹2526272829›»

Full story

Klik en koop!

ALS DAN TOCH - Laatste Boek - Garmt van Soest

ALS DAN TOCH

(LAATSTE BOEK)

Dit tweede – en laatste – boek schreef ik grotendeels afhankelijk van beademing en knipperend naar het toetsenbord van mijn computerscherm. Mijn lijf lam, maar mijn geest glashelder. Vol ophopende gedachten, want schrijven ging steeds moeizamer. Het gaat over uitrazen en neerstorten. Over leren genieten van het genot van anderen, naakt en weerloos betast en bepoteld worden, tot last zijn en me daar schuldig over voelen. Over de opbeurende lyrics van Nick Cave en Skunk Anansie. Over voortleven – in anderen.

Doodgaan is heel eenvoudig, een moment, iedereen kan het. Sterven is andere koek. Sterven is afronden, teruggeven voordat het uit je handen wordt gerukt, vrede bereiken. Maar het is ook een startpunt: je kunt pas echt leven als je goed kunt sterven. Dus STERF, GVD!

Overtuigd? Klik hier om ’m te kopen

ALS DAN TOCH

(EERSTE BOEK)

Het eerste boek van Garmt van Soest.

ALS DAN TOCH is de herziene, gereviseerde, van taalfouten ontdane en van meer dan honderd voetnoten, een voor- en nawoord, en een extra appendix voorziene bundeling van zijn blogposts.  Garmt vloekt, tiert, vecht, wint, zucht, huilt, breekt, hoort, ziet, voelt en deelt. In krachtige taal en rake bewoordingen vliegt het boek je haarscherp en loepzuiver naar de strot.

Dus hop. Met een paar luttele drukken op de knop, een makkie voor wie geen ALS heeft, ligt dat spiksplinternieuwe boek binnen twee dagen naar je te lonken op de deurmat.

Overtuigd? Klik hier om ’m te kopen

Klik en koop!

Geen fan van papier? Lees alles online, hier!
Ik heb het boek al en wil gewoon de extra content zien.

Voor wie is het boek?

Het boek is uiteraard voor wie gewoonweg geen genoeg krijgt van zijn blog, maar ook voor hen die onder een steen geleefd hebben en pas net op de hoogte zijn van het feit dat er überhaupt zoiets bestaat als de blog van Garmt. Het is ook voor een ieder die inmiddels een muisarm heeft ontwikkeld van het vele doorklikken op de website en natuurlijk voor de vrienden van de oude stempel, die het ouderwets geil vinden om een potje aan ècht papier te snuffelen tijdens het lezen.

ALS DAN TOCH is voor iedereen die Garmt en de stichting ALS een warm hart toedraagt. Want uiteraard gaat de uitgeversopbrengst van het boek naar de stichting ALS. Vooruit, en de royalties gaan naar dochter Zoë. Dus je doet met het kopen van het boek niet alleen jezelf of je moeder een groot plezier, maar maakt tegelijkertijd de wereld een klein beetje mooier.

Win-win.

Zijn beschrijvingen zijn scherp. Geestig. En eerlijk.

Volkskrant

“...wrange humor en stoere vechtlust…”

Algemeen Dagblad

"Een boek waar alles inzit."

Jeroen Pauw

dadablblblblrrrr, die!!!!!??!

Zoe L. van Soest

Join the fight

Hello, dear reader. ALS is currently incurable, but I’ll be fucked if I’m taking this lying down. I’m also trying to be realistic about this, but still, a bit of a battle does a person good every now and then. The fight I’m fighting is summed up pretty neatly here in this video (februari 2014).

There are a few ways you can help out with a small donation:

232Km in 2016

Sponsor James Faust as he participates in 4 races in 4 countries to raise money toward research.

While I swim, bike, and run, you can show your support by donating.

Project Mine

The biggest genome research project known to date. My biggest bet that we’ll find the cause. Once that is known, we at least know what we’re shooting for.

Stichting ALS

Of course, the big constant factor is the Dutch Stichting ALS; they welcome your annual donation; small or big.

Your idea here?

Are you swimming, cooking, cycling or walking against als? do you know someone who is a millionaire and wants to make money? Mail to info@qurit.org or press the button.

Sponsor James Faust
Visit Project Mine
Visit Stichting ALS
Contact Me

My friend who’s really on top of the fight is Bernardus Muller and you can find him on https://twitter.com/BernardusMuller. His twitter feed is the best place to hear what’s going on with ALS. If anything can be done or if we or someone else have managed to achieve something, you’ll hear about it from him first.

Follow the latest updates on ALS

Who?

Garmt van Soest

Garmt van Soest is a versatile manager with a strong background in business strategy and technology. He has advised Fortune 500 companies in the US and Europe since 2000. Garmt joined Accenture in 2010 as a Senior Manager in Strategy where he has been leading engagements in different industries, solving complex problems, advising on strategic direction setting and leading organizational transformation programs. Since his diagnosis with ALS his full-time job is to fight this disease with everything he and Accenture can muster.

Do you have ALS yourself? Click here!

Pers

Volkskrant

Ik ben niet gek of dronken, ik heb ALS

Trouw

Vechten tegen verbittering

Algemeen Dagblad

Garmt slaat keihard terug naar dodelijke ziekte ALS

PAUW

Garmt bij Jeroen Pauw

GIEL!

Garmt bij Giel Beelen

RabRadio

Garmt bij Paul Rabbering

Tot slot, een hoekje met zenboeddhistische dingen.

  • Een interview met ons clubblaadje, voorjaar 2014, waarin Maurice best goed mijn toenmalige gedachtes over Zen wist te beschrijven. Interview.
  • Een stukje voor hetzelfde clubblaadje, waarin ik wat losse gedachtes geef over Het Woord: Het Woord.
  • De beschrijving van mijn motivatie om zenbuddhist te worden: Jukai.
  • Een hapsnap verzameling van tekstjes en gedichten, alhier.
  • Ik gaf ooit een megalomaan praatje aan het einde van een rohatsu, in IZC De Noorderpoort. Bekijk het hier: Filmpje
  • Een stukje over het liefhebben van je lot: Amor Fati.

This website was made possible in collaboration with:

Scorpius Webdevelopment
Unleash The Monkey webdesign
Linelle Deunk photography
Hester Doove photographer
Nowsales hosting services
© Copyright - AlsDanToch | Credits
Scroll naar bovenzijde