No one speaks English and everything is broken
Dat is een hint, ladies and gentlemen, want op het raadsel uit mijn vorige blog zijn nog maar heel weinig reacties gekomen, verdorie.
Stel je voor, dat je leven ingrijpend verandert. Het sluipt langzaam naar je toe, wordt steeds echter, en dan ineens, bamm, wattefuk!! Alles anders. Zorgen, zorgen om en zorgen voor, je hobbies bestaan ineens niet meer. Vrijheid is een droom, dat doe je overdag want je slaapt slecht. Uit alle macht probeer je je aan te passen maar elke week is er weer iets nieuws. Met alles wat je hebt gooi je je er tegenaan, voor het eerst is het menens, je leven is niet langer tralala. En je bent zo, zo moe. Mensen proberen je te helpen maar je voelt je toch alleen. Je partner steekt nauwelijks een vinger uit. Voortdurend gehuil. Wanhoop nadert, als je eindelijk in bed ligt en je echtgenoot zeikt over triviale shit zoals gebrek aan intimiteit. Alleenstaande moeder zijn zou nog simpeler zijn dan dit! Ach, tot zover is er nog niet zo heel veel dat jonge ouders die dit lezen onbekend zal voorkomen.
Stel je dan voor dat je man ALS heeft. En dat hij alle aandacht krijgt terwijl jij al het werk doet. Dat je tien keer per dag moet kiezen tussen een huilende Zoe of een wankelende Garmt. Dat het vooruitzicht van je huwelijk is dat het alleen maar meer werk wordt. Dat je huis een zoete inval is van zorgers, oppassers, leveranciers, etc. Dat je tepels geen privebezit meer zijn en je nergens rustig kunt kolven – op kantoor heb je tenminste een eigen kamer. Dat je mooiste eigenschap, je eigenzinnige krachtige zelfstandigheid, als onvermijdelijke schaduwkant heeft dat je meer alleen staat dan nodig is. Dat je naar je man kijkt en het slachtoffer bent van de schaduwkant van wat je ooit zo leuk aan hem vond, te weten, zijn overmatige leefdrang – omdat hij alles wil doen en altijd het belangrijkste (jij) tot het laatst bewaart, zodat je alleen bent. Iris trouwde een grote sterke ietwat enigszins lompe maar wel stoere man die haar kon beschermen, en woont nu met een geest in een onwillig lichaam dat ze moet verzorgen.
Dat probeer ik me dan voor te stellen als ik na veel intern geworstel toch weer iets van haar vraag, wat dan heel redelijk is als vraag, maar wel teveel voor haar is. Ik vergeet soms dat het niet alleen mijn nachtmerrie is, waar ik in leef. Het is moeilijk om het helder te blijven zien. Tijdens sporadische momenten van zelfreflectie zie ik wel dat ik geen lul ben, maar dat ik af en toe me wel lullig gedraag. En dan uitgerekend tegen de meest belangrijke van allemaal… Iris, ik richt elk blog aan je, maar je bent … de zon waar alles om draait, Staring at the Sun, ik ga je misschien wel echt alleen moeten laten, hoe… kan ik daar nou recht aan doen? Waarom schrijf ik je dit uberhaupt in een blog?
Luchtig intermezzo. Vanavond hier gehoord aan de eettafel. Met permissie anoniem geciteerd, maar probeer even een context te bedenken waarin de volgende zin logisch is: “Ik ga zo naar huis, ik moet voor elf uur nog even zaad ophalen bij de buurman.” En dan hebben we het niet over van die zaadjes die je in de tuin plant. Gerard Reve zei het al, Pieter Steinz citeerde het: als je over je eigen leven schrijft, zwak dan altijd af, anders gelooft niemand je.
Nog een gedachtenexperiment. Stel je voor. Je bent een baby en laat je nietsvermoedend meevoeren naar het consternatiebureau. Je ligt nakend op je rug, alles is fijn, je ouders houden allebei een handje vast, kijken je heel liefdevol aan. Heerlijk. Je glimlacht ze toe en ze glimlachen een beetje bezorgd terug. Bezorgd? Huh? Als een donderslag van God treft je plots de ergste pijn die je sinds je bevalling meemaakte. Holy FUCK! Je hebt nog niet geleerd te vloeken, de pijn is uberhaupt teveel, je huilt, krijst, wanhoop, is dit de hel?, pijn, PIJN!, DOE IETS, NU!, en door je tranen heen, vlak voordat de pijnscheut van de tweede inenting komt, zie je je ouders… … LACHEN?!?! Omdat je zo’n grappige pruillip hebt?!
Wat leer je op dat moment over de mensheid? Wat neem je je voor voor je pubertijd op dat moment?
Over pubers gesproken, een lieve vriend van Iris was hier, zag mij keren met mijn electrische rolstoel in de krappe gang, wierp een blik op de vele bandensporen tegen de muur, en refereerde aan exact dezelfde scene als ik de nacht daarvoor voor me zag toen een andere vriend van Iris voor het eerst in mijn karretje probeerde te keren in dezelfde gang. Austin Powers, 17 jaar geleden alweer, dus. Het is leuk om plezier over een culturele referentie te kunnen delen.
Alla, nog een laatste stel-je-voor-dat. Je gaat naar een retraite, heerlijk een paar dagen of een week in totale stilte mediteren. Teruggeworpen op het kussen ben je van plan stevig een koan te gaan bewerken, of juist rustig te zitten. Hoewel, rustig, in die rust krijgt allerhande weggestopt spul ook eindelijk de ruimte, maar dat terzijde. Je arriveert, in het eerste uurtje wordt nog gepraat, de kennismakingsronde begint. Bij een zen-retraite zijn er altijd een paar rollen en klusjes die als deel van ritueel en werkmeditatie toegekend worden. Henk, wil jij op de bel slaan? Charlotte, houd jij het altaar mooi schoon? Vrijwilligers om te helpen bij het koken? Wie stofzuigt de meditatiehal? Twee mensen die de sondevoeding van deze jongen hier in zijn maag willen injecteren? Een iemand om op de bel te slaan tijdens hret voordragen van de soetra’s? En nog twee mensen die de hele dag de rolstoel van deze jongen willen duwen? Mooi. Geen vragen meer?
Sesshin, here I come! Zoe, ik zal je missen, maar het is maar even. Tot snel allemaal!
