"I like pleasure spiked with pain

and music is my aeroplane

it's my aeroplane

(…)

pleasure spiked with pain

That motherfucker's always spiked with pain"

(Aeroplane, Red Hot Chili Peppers)

Want waarom zoeken naar woorden als iemand anders het al eens beter heeft omschreven dan jij zelf zou kunnen? Spiked with pain, zoals je cola spike't met rum, of zoals je in pudding een punaise verstopt om hem interessant te maken. Overigens is Aeroplane een van de weinige nummers van de Peppers die zonder John Frusciante is gemaakt en toch de moeite waard is. John was ten tijde van deze cd even zeven jaar op drugsvakantie om uiteindelijk door een Nederlandse fotograaf teruggevonden te worden als junk waarna hij als Mozes van de berg kwam en volledig clean de beste albums aller tijden maakte. Maar ik dwaal weer eens af. Pleasure spiked with pain dus. Een goed thema voor de afgelopen weken. Ik heb een hoop fragmenten te delen; meestal zijn dat niet mijn beste blogs maar ik moet het toch kwijt, en ik moet oefenen om met minder letters meer te zeggen (tekst tikken met je ogen is klote), dus hieronder: 10 losse mini blogs achter elkaar. Een beetje als six word stories met pleasure spiked with pain als thema.

Paul gooit tweejarige Jet hoog in de lucht en vangt haar vlak boven de grond op. Ze praat tegen hem. Ik kijk toe.

We worstelen en komen samen boven, metafoor, maar we worstelen wel samen, allebei een rood hoofd en allebei nauwelijks controle over onze armen, tot ze haar eerste boer bij me laat en ik haar niet heb laten vallen. Haar kotsvlek is een welverdiende medaille.

Ze worden zo snel groot, en je denkt dat dat betekent dat ze voor je het weet 18 is, maar het is veel letterlijker dan dat; na 2 weken weegt ze 4200 gram. Iedere snelle hoofdrekenaar weet dat ze in dit tempo op haar eerste verjaardag (((((4200-3468)/3468)+1)^26)*3,468)= 504 kg en 86 gram is.

Bob kwam een jaar geleden naar me toe met een ideetje, hij noemde het Xavier en het persrapport een jaar later is centimeters dik, meer dan 100 kranten hebben geschreven over zijn prototype. Hij vertelt er schitterend over op radio 1 en in een van de artikelen word ik zelfs genoemd.

Het is op van die zeldzame rustige momenten, dat je haar vast hebt na een voeding en ze met ogen dicht nog even nasabbelt, staart naar die zachte volle wangetjes, en uit het diepst van je hart een paar woorden omhoog komen: jij dik, verwend mormel. Een bonusknuffel.

Na de emmer ijs droogt Iris me af en ik merk dat ik voor het eerst in lange tijd helemaal rechtop sta, borst trots vooruit.

Ze is een week of vier en plots realiseer ik het ontbreken van iets kenmerkends: onrust, drive, er-moet-iets. Zij moet niets, ik heb een raar vertrouwen dat het goed komt met haar wat er ook gebeurt. Ik ben ook altijd (bijna) rustig in haar buurt. Met haar komt het zeker weten goed, met haar is het al goed, met haar zal het altijd goed gaan, met…of zonder mij.

Van verschrikking naar velossing… Eerst moet je absoluut niet denken aan een hulpmiddel en dan kun je ineens niet wachten tot het er is. Ik was zo verrast blij, ik bewoog zelfstandig in de buitenlucht zonder angst voor nieuwe hechtingen… in een scootmobielproefrit. Twee maanden terug overwoog ik nog een Tesla als nieuwe auto, en nu…Hey, dit is ook een FEV (fully electric vehicle).

Tering mensen, wat een leercurve, dat tikken met je ogen. Kleine delen van deze post zijn met mijn ogen getikt, en dat tikken zelf gaat prima, kijk maar hier: abcdefghijklmnopqrstuvwxyz, ook nog retesnel. Concentreren als een gek op de letters, dan heb je alleen geen brainspace meer over om bij te houden hoeveel haakjes open je nog moet sluiten. Laat staan dat je na kunt denken over wat je eigenlijk aaneen aan het rijgen bent. U ziet het wel aan deze paragraaf denk ik.

Tijd dus om af te sluiten! Tot snel!