… I'll be watching you. Sting zei het al in een interview; het is een claustrofobisch nummer, niks geen liefdesliedje. Net als The Edge van U2, in een interview over One: "Some people play that song at their wedding. I go, dude, did you listen to the lyrics? It's not that kind of song.".

Dus – every breath I took, I was watching me. Weer een hele week zitten op een kussen. Sesshin. Als je dat de eerste paar keer doet, doet dat vooral pijn. Je knieen, je rug, alles gaat pijn doen als je 10 uur per dag op een kussen stilzit. Ondertussen is mijn lijf daar wel aan gewend – geen pijn meer, ik heb sesshins meegemaakt die als een lichte droom voorbij gingen en waar je helemaal ververst wakker uitkomt. Dit keer was het andere pijn. Je doet alles samen, alles in stilte, alles in ritueel in zo'n week. Ik dit keer dus niet – mee-eten met de groep lukte niet (te langzaam en eetstokjes met mijn rechterhand is geen doen). Ik sliep meer dan de rest (als ik om 05.30 de zendo binnenkwam zat de rest er al twee uur). En: elke. beweging. die. je. maakt… confronteert je met hoe die beweging anders is dan alle andere jaren dat je dit deed. Ik heb mijn ziekte van dichtbij leren kennen dit keer. De eerste dag moest ik zo hard huilen, wat ik zo geluidloos probeerde te doen, dat ik me verslikte en bijna stikte. Zonder de omhelzing van mijn mede-zennie die alleen maar "ademen." zei, en met me mee-ademde, was ik misschien NU al dood geweest. Ha! Wat een grap was dat geweest. ALS hebben en dan doodgaan van de tranen.

En dan, midden op de dag elke dag, de mettasutta. De sutra of loving kindness. Na de theeceremonie dragen we die met z'n allen voor. Een soort van recept voor vrede, de eerste zin is: "this is how one who strives for happiness / and wants to reach that quiet place should act". OK, bring it on, denk je dan. Volgende zin: "One should be able, upright, and free from pride". OK, two out of three is niet slecht. For now. Verder. Vijfde zin: "unbusy, modest and intelligent". Well, een van de drie heb ik nog, OK, het wordt al lastiger. "Easy to please, soon to satisfy". Hm. Wat is dit voor kutsutta. Nog vijf zinnen verder en ik wil roepen: "JA, IK SNAP HET. Als je gelukkig wilt worden: WEES GEEN GARMT.". Kortom, het was een gezellige sesshin dit keer. Alleen mede-zennies zullen snappen waarom ik zeg: als ik volgend jaar nog kan, ga ik weer.

Vandaag weer aan het werk. Sorry, vrienden, dat jullie zo weinig van me horen en dat ik zo afwezig ben. Het werk heeft even (teveel) voorrang gekregen. Maar, toch, er ligt zo onderhand een mooi en duidelijk plan, ik herhaal: ik heb hoop. Ik kan nog niet teveel in details treden… Maar het is eigenlijk heel simpel:

"So, guys, what do we need?"

… "Well, let's start with money."

"OK, good idea. How much?"

"Eh… Let's start with 100 million, that ought to get us somewhere."

"OK. Where do we get that?"

"Ehr… Richard Branson? A pension fund? A bunch of venture capitalists?"

"Allright. I note down three action points: John, you get Richard Branson on the phone and convince him. Jack, you find out whose job it is to decide where a pension fund invests makes its long-term investments. Jones, you take care of the venture capitalists? Jeff, you figure out how we make a working business case to get some return on that money. Something with competitive differentiation and unique advantage and ROI percentage points that some investor says we need, and then you work the case towards it, ok? OK, see you all next week."

(next meeting)

"So, what are we going to spend that money on?"

"Well, we found this list of all the companies in the world that are working on ALS."

"Good. What's wrong with them that they haven't found it yet?"

"Well, I don't know."

"Allright, that's your homework. See you next week"

En geloof het of niet, maar door zo te denken kom je dus wel tot oplossingen. Noot – ik oversimplificeer hier maar een heel klein beetje, en ik wil absoluut geen credits naar mezelf toe-eigenen die me niet toekomen (de meeste goede ideeen komen van anderen, buiten Accenture (RJ/BM/etc), ik probeer ze alleen te helpen het wat te versnellen ofzo, dit denkproces wat ik schets is ook niet van mij, het is alleen de manier hoe Gib me nu heeft geleerd te denken – ik blijf vooral roepen dat ik tot nu toe nog nul heb gerealiseerd, en dat ik helemaal geen tijd en energie heb om het in te realiseren, maar het begint wel op een idee en een plan te lijken, en als je dat hebt, dan is dat genoeg – ons verhaal opent de deuren, het idee wint de harten, de spreadsheet overtuigt de bean-counter, en hop, het plan kan uitgevoerd worden. Ik dwaal af.). Dus – simpel. Waarbij ik ook de woorden van mijn coach hoor echo'en: Simple, but not easy. True dat. 

Tot binnenkort, vrienden!