AlsDanToch
  • Home
  • Blog
    • Latest post
    • All posts
  • Books
  • Join the fight
  • Whowhatwhy
  • Zoek
  • Menu

Gedenkplaats

Laat een bericht achter op de gedenkplaats van Garmt:

https://www.memori.nl/gedenkplaats/garmt-van-soest/

Doneren

Geef een bijdrage om de film over Garmt te kunnen realiseren. Voor Zoë.

https://www.doneeractie.nl/garmt/-4282

ALS Dan Toch

Garmt was experiencing ALS – so you don’t have to!

Go to the English site

English visitor? Click here!

Blog

De persoonlijke verhalen van Garmt

Book

Van papier, tastbaar, brandbaar, wow!

Join the fight

Kick ALS in the balls, doe mee!

Whowhatwhy

Wie ben ik en alles wat nergens anders past

Heb jij ook ALS? Klik hier!

Latest post

Life ain’t pretty for a dog-faced boy

15/08/2013/1 Reactie/in English, Updates /door garmt
(or, let it E, let it E. Saw Eels tonight, ladies and gentlemen, and if you do not go out RIGHT NOW and buy an LP of Souljacker you don't deserve to have ears. God damn right it's a beautiful day. I'm not swearing, I'm just quoting lyrics here.)
 
People, the blog is almost done. This is the last trial-post. You can get uncensored versions of these posts via email if you send me a request. This blog will also "feature" a few side stories which are mainly for myself; they'll function to help me understand the disease.
 
So. Some more positive aspects of having ALS:
  • An almost-irrefutable argument why your party deserves to skip the waiting list at El Cellar Can Roca (with NOMA at #2 these days, hey, the choice for dinner is obvious (and if this argument doesn't win, Matthew's making sure that we get the reservation from his manager instead))
  • SOD1-mice (who are bred to develop ALS) survive much, much longer when they get a calorie-rich diet. I say bring on the foie gras, the seventeen-course dinners and the midnight snacks at El Greco (who, if you don't know, make the _very_ best pita gyros in the world). Seriously, weight loss is a BAD THING in ALS, so I can eat away without feeling guilty. Luckily I have Neil as a prime example of a living buddha (in terms of body) and Menko to handle the ordering (but Menko, please, at this rate I might actually die from alcohol poisoning before ALS ever gets to me (still, thanks)).
Other good news:
  • 53 pushups in one go today – one more than last week. Peter, I'm nearing your daily routine, well, I'm almost 10% there that is but still, even if I have to do it with one hand, I'll get there. This means my upper right arm, even though it's less strong, isn't diminishing as fast as I feared. And for those of you who offered your left arm for instructional purposes – perhaps we can put that off a few more weeks.
  • I've had a cognitive test to check if I'm demented. I can't remember the outcome (ha!) but the word-recall-score that I had was the highest the researcher had ever seen. Yeahhhh.
Less favorable news:
  • My neurologist, I like him as a person, but as a doctor, I'm not entirely sure this is going to work. It feels like there's a clear doctor-patient separation, as there probably should be, but I'd rather collaborate with him, be a brain as well as a body with a disease, and I'm not sure if he's too interested in working with me (why would he be, ok, but hey). Next meeting with the bigshot, the professor. I'll try to behave less like an asshole with him. I'm sorry.
 
Other things to ponder. I'm way over my word-quota already but it's such an interesting time to live through. Not necessarily fun or easy but good to live in. One of my friends told me she needed 20 years to accept her diagnosis of MS (a disease that I remember hoping for, as odd as that may sound, when I was still awaiting the outcome of the tests (I even asked, at the first neurologist interview, if it could be ALS – I put it out of my mind the minute Paul said "I can't know two people with ALS, that'd be too big of a coincidence" – hence I never saw it coming, but I knew it was something bad all along, or I wouldn't have actually felt hope for MS )). Leave it to me to fast-track that process. The bizarre situation with my best friend's wedding (for the record, I have two best friends), which can only be metaphorized by the image of him flying high over the clouds in the sunshine, with me looking up from underneath, in the middle of a thunderstorm. I'm trying to be happy for him, but it's f..king difficult, which makes me feel like a selfish bastard and makes me feel like he is a selfish bastard for being so happy, and then I feel like more of a selfish bastard for feeling that about him, all at the same time. Interesting times. Good stuff for the zen training. And one of my teachers always said that your spirutial life begins with the awareness of death/mortality. Fast-tracking the enlightenment process along the way, thankyouverymuch. You may call me Lord Garmt Buddha when I've gained enough weight 🙂
 
It's not such a happy or funny entry, this one. I promise the next one will be happy and funny again. It's starting to seep through – the flash-vision, for instance, when I'm out to dinner, realising that a few years from now, the same friends that I joke with now will be feeding me while I'm talking back like Stephen Hawking. The idea that not all my friends, whom I all love so, so much, will be willing or able to put up with the situation as it worsens. Fuck, scary pictures. And the biggest thing I keep avoiding – Iris, how can we together, ever, ever begin to build our life around this? What can I ever do to .. there aren't even words. Insert funny joke here, I'm out for the moment. Off to hug Iris and be as good to her as any and all living humans should be. My bravest friend said it the night of the diagnosis: hey, it's fucked up for Garmt, but who I REALLY feel for is Iris.
 
Edit a few days later: picture of Eels, at the open-air theatre, where they played so hard the sky almost fell down.
2013-08-14 22.42.20
http://alsdantoch.com/wp-content/uploads/2016/02/ALS-dan-toch-logo2-300x138.png 0 0 garmt http://alsdantoch.com/wp-content/uploads/2016/02/ALS-dan-toch-logo2-300x138.png garmt2013-08-15 01:18:412013-08-15 01:18:41Life ain't pretty for a dog-faced boy

Oh wat erg! Wat erg!

11/08/2013/in Updates /door garmt
(vat u de referentie al? Vorige keer H. Teeuwen, beroemd Neerlands dichter, deze keer is het wat obscuurders, want afkomstig uit een TV-serie, en zoals we weten bestaat dat eigenlijk niet meer sinds Netflix. Een westvleeteren 12 voor de laatste die het raadt. Jos uitgezonderd. Of Gerrie.)
 
Is het een bijwerking van de medicijnen, de nierschop van Iris in haar slaap (waarbij ik er, als goed echtgenoot, gewoon te goeder trouw vanuit ga dat ze ook echt slaapt, in plaats van me stiekem in het holst van de nacht terug te pakken voor de lange, lange lijst van kleine en minder kleine zondes die ik jegens haar bega(an ben)) of gewoon de emotional overload, die ervoor zorgt dat ik me elke dag vermoeider begin te voelen? Who cares.
 
Things to like today:
  • Lowlands komt eraan!
  • Winnaar van de officieuze award voor het geven van de beste speech ooit (zelfs een niet-Nederlands-sprekende Engelsman complimenteerde mij welgemeend)
  • Lekker weer, weer
Things not to like today:
  • Mensen die je beterschap wensen
  • Mijn rechterarm die zichtbaar dunner wordt
  • Je realiseren dat het leven gewoon doorgaat
Vrijdag even op kantoor. Daar sta je dan tussen de overactieve betwetende go-gettertjes. Heel mooi gesprek met een van onze directeuren – in tijden van crisis leer je kennen wat mensen echt belangrijk vinden, en onze directeuren vinden het belangrijk om in eerste instantie goed voor hun mensen te zorgen.
 
Anyway. Vrijdagmiddag op kantoor, dus. Je realiseert je zo via het misselijke gevoel in je buik aan het einde van de borrel dat het niet aan de overjarige bitterbal lag maar dat het zo vroeg of laat toch echt door moet gaan dringen. Anderhalve week ren je als een bokser door de ring, keihard schreeuwend “NIETS AAN DE HAND! NIETS AAN DE HAND!”, omdat je gewoon nog niet door hebt dat Muhammed Ali je vol op je knar getokt heeft. Tok. Oe. Toch even zitten misschien. “He, he, even zitten”. Volgens een artikel van de NRC een van de meest gehate zinnen die Nederlanders uitstoten in verre landen als ze daar op vakantie zijn en eindelijk in het all-in-resort aankomen: “He, he, even zitten”. Maar dat terzijde. Het voelt dus even alsof de wind uit mijn longen geslagen is. Alsof al die vette plannen die ik in mijn hoofd had misschien daar gewoon moeten blijven. Waarom al die moeite? Pff…. Ik ga inderdaad eerst even zitten en bijkomen, dan eens rustig overleggen met die ziekte, wat komt hij nou eigenlijk doen hier? Let’s get to know each other, dude, before you kill me. Zoiets.
 
Een vragenlijst van dertig kantjes verzamelt info om te proberen te correleren welke omgevingsfactoren te maken hebben met het ontstaan van ALS. En, I kid you not, vraag 21i: “dronk u koffie met melk uit een kopje of een beker?”. No joke – ik stuur een foto als je het niet gelooft. Tsja mensen. Aan jullie dus de vraag. Gok je op kopje of beker? Met getuite lippen of slurpend, of allebei? Neem je het risico ALS te krijgen als je voor de een of de ander gaat? Ik bedoel maar. Niets is zonder risico. Waarmee ik het onderzoek absoluut niet belachelijk wil maken (wat ik er tot nu toe van snap is het echt een fors complexe ziekte en is onderzoek nog wel even nodig (waarbij ik even op mijn zelfbeheersing wijs om niet iedereen naar donateurschap van de ALS-stichting te lullen)), maar toch, je moet het risico maar nemen: beker of kopje. Doe eens raar morgen en drink het zonder een van twee – gewoon met je handen een bakje maken en dat recht onder de automaat houden!
 
Ik heb het nog even aan mijn engelbewaarder gevraagd. Of eigenlijk ben ik direct naar zijn baas gegaan. Gast, wat is dit? Ik vroeg het terwijl ik in typerende Garmt-stijl met een bescheiden cruise-snelheid van 90 de bocht naar de a2 nam. Dat is prima verantwoord want ik was niet eens tegelijkertijd aan het whatsappen en spotifyen op datzelfde moment. Het antwoord kwam, vanuit zo’n plek dat je weet dat het klopt, ook al geloof je niet in god en engelen: gast, wat denk je zelf. Hij was te druk met ervoor te zorgen dat mensen om jou heen niet doodgingen. Let je een beetje op die gele VW polo daar? OK. Fair enough.
 
Ik hoorde een toevallig opgenomen telefoongesprek van mezelf met een vleigtuigmaatschappij, een jaar of drie geleden. Mijn god, was ik dat echt? Ik heb medelijden met de arme man aan de andere kant van de lijn. Een franse ADHD-rapper flowt minder woorden in een seconde dan ik daar doe. Een afvalpersinstallatie laat meer ruimte voor weerwoord dan ik geef. En ik realiseer me: dat is voorbij. Afscheid van nemen. Dag hoor. Zo praat ik niet meer. Kan ik niet meer praten. Doet de tong niet meer. Jammer joh. Ja, het blijft stukjes afhappen, voorzichtig kauwen, met je tong verkennen of er geen steentjes of pitten inzitten, en je dan afvragen hoeveel van dat soort stukjes nog moeten komen. Nog een gang? Een heel diner? Een heel pakhuis? Kan ik dit optimistische nep-blij-eierigheidje volhouden (voor de verse lezer, de berichten die u de afgelopen paar keer van me gezien heeft zijn, voor een Garmt-gemiddelde, bijzonder extreem optimistisch (of, zoals M. vroeg, toen ik woensdag een beetje teneergeslagen was: “was je dat ook wel eens voordat je ALS had? of is het gewoon de garmtcyclus?”… sommigen menstrueren, anderen hebben een Garmtcyclus)) met af en toe een klein snikje of ga ik daadwerkelijk nog met een knuppel een heel flatgebouw omtimmeren? Volgens mij ben ik helemaal niet zo zen dat ik dit in mijn leven kan verwelkomen en me dan rustig aan mijn ziekte kan overgeven. Maar elke keer dat ik “godverdomme” wil zeggen denk ik eerder “he, man, dat kon je zeggen toen je 15 was, nu niet meer” dan dat ik “ja lekker!” denk. Het wordt me nog een mooie uitbarsting als het eindelijk zo ver is.
 
Morgen gelukkig nog niet naar het werk. Veel thuis zijn begint wel saai te worden, maar zolang ik nog zo emotioneel labiel ben dat ik op willekeurige momenten in huilen uitbarst (hee… zou het helpen om onder een boete uit te komen? agent, ik vind het zo eheheheherrgggg (oh wat erg! wat erg! (de grapjes worden wel heel inside-joke nu))) en zolang ik nog even kan riden op de sympathy wave neem ik de tijd om rustig in te pakken voor lowlands. Ik zoek dus rust maar kan tegelijkertijd niet zonder de mails en tekenen van leven die jullie ons sturen, dus hou alsjeblieft niet op. Ook al reageer ik dus wat trager dan normaal.
 
Kusjes, allemaal, lieve mensen, ik kan nog uren zo doortikken, maarja.
http://alsdantoch.com/wp-content/uploads/2016/02/ALS-dan-toch-logo2-300x138.png 0 0 garmt http://alsdantoch.com/wp-content/uploads/2016/02/ALS-dan-toch-logo2-300x138.png garmt2013-08-11 16:38:332013-08-11 16:38:33Oh wat erg! Wat erg!
Pagina 78 van 80«‹7677787980›»

Full story

Klik en koop!

ALS DAN TOCH - Laatste Boek - Garmt van Soest

ALS DAN TOCH

(LAATSTE BOEK)

Dit tweede – en laatste – boek schreef ik grotendeels afhankelijk van beademing en knipperend naar het toetsenbord van mijn computerscherm. Mijn lijf lam, maar mijn geest glashelder. Vol ophopende gedachten, want schrijven ging steeds moeizamer. Het gaat over uitrazen en neerstorten. Over leren genieten van het genot van anderen, naakt en weerloos betast en bepoteld worden, tot last zijn en me daar schuldig over voelen. Over de opbeurende lyrics van Nick Cave en Skunk Anansie. Over voortleven – in anderen.

Doodgaan is heel eenvoudig, een moment, iedereen kan het. Sterven is andere koek. Sterven is afronden, teruggeven voordat het uit je handen wordt gerukt, vrede bereiken. Maar het is ook een startpunt: je kunt pas echt leven als je goed kunt sterven. Dus STERF, GVD!

Overtuigd? Klik hier om ’m te kopen

ALS DAN TOCH

(EERSTE BOEK)

Het eerste boek van Garmt van Soest.

ALS DAN TOCH is de herziene, gereviseerde, van taalfouten ontdane en van meer dan honderd voetnoten, een voor- en nawoord, en een extra appendix voorziene bundeling van zijn blogposts.  Garmt vloekt, tiert, vecht, wint, zucht, huilt, breekt, hoort, ziet, voelt en deelt. In krachtige taal en rake bewoordingen vliegt het boek je haarscherp en loepzuiver naar de strot.

Dus hop. Met een paar luttele drukken op de knop, een makkie voor wie geen ALS heeft, ligt dat spiksplinternieuwe boek binnen twee dagen naar je te lonken op de deurmat.

Overtuigd? Klik hier om ’m te kopen

Klik en koop!

Geen fan van papier? Lees alles online, hier!
Ik heb het boek al en wil gewoon de extra content zien.

Voor wie is het boek?

Het boek is uiteraard voor wie gewoonweg geen genoeg krijgt van zijn blog, maar ook voor hen die onder een steen geleefd hebben en pas net op de hoogte zijn van het feit dat er überhaupt zoiets bestaat als de blog van Garmt. Het is ook voor een ieder die inmiddels een muisarm heeft ontwikkeld van het vele doorklikken op de website en natuurlijk voor de vrienden van de oude stempel, die het ouderwets geil vinden om een potje aan ècht papier te snuffelen tijdens het lezen.

ALS DAN TOCH is voor iedereen die Garmt en de stichting ALS een warm hart toedraagt. Want uiteraard gaat de uitgeversopbrengst van het boek naar de stichting ALS. Vooruit, en de royalties gaan naar dochter Zoë. Dus je doet met het kopen van het boek niet alleen jezelf of je moeder een groot plezier, maar maakt tegelijkertijd de wereld een klein beetje mooier.

Win-win.

Zijn beschrijvingen zijn scherp. Geestig. En eerlijk.

Volkskrant

“...wrange humor en stoere vechtlust…”

Algemeen Dagblad

"Een boek waar alles inzit."

Jeroen Pauw

dadablblblblrrrr, die!!!!!??!

Zoe L. van Soest

Join the fight

Hello, dear reader. ALS is currently incurable, but I’ll be fucked if I’m taking this lying down. I’m also trying to be realistic about this, but still, a bit of a battle does a person good every now and then. The fight I’m fighting is summed up pretty neatly here in this video (februari 2014).

There are a few ways you can help out with a small donation:

232Km in 2016

Sponsor James Faust as he participates in 4 races in 4 countries to raise money toward research.

While I swim, bike, and run, you can show your support by donating.

Project Mine

The biggest genome research project known to date. My biggest bet that we’ll find the cause. Once that is known, we at least know what we’re shooting for.

Stichting ALS

Of course, the big constant factor is the Dutch Stichting ALS; they welcome your annual donation; small or big.

Your idea here?

Are you swimming, cooking, cycling or walking against als? do you know someone who is a millionaire and wants to make money? Mail to info@qurit.org or press the button.

Sponsor James Faust
Visit Project Mine
Visit Stichting ALS
Contact Me

My friend who’s really on top of the fight is Bernardus Muller and you can find him on https://twitter.com/BernardusMuller. His twitter feed is the best place to hear what’s going on with ALS. If anything can be done or if we or someone else have managed to achieve something, you’ll hear about it from him first.

Follow the latest updates on ALS

Who?

Garmt van Soest

Garmt van Soest is a versatile manager with a strong background in business strategy and technology. He has advised Fortune 500 companies in the US and Europe since 2000. Garmt joined Accenture in 2010 as a Senior Manager in Strategy where he has been leading engagements in different industries, solving complex problems, advising on strategic direction setting and leading organizational transformation programs. Since his diagnosis with ALS his full-time job is to fight this disease with everything he and Accenture can muster.

Do you have ALS yourself? Click here!

Pers

Volkskrant

Ik ben niet gek of dronken, ik heb ALS

Trouw

Vechten tegen verbittering

Algemeen Dagblad

Garmt slaat keihard terug naar dodelijke ziekte ALS

PAUW

Garmt bij Jeroen Pauw

GIEL!

Garmt bij Giel Beelen

RabRadio

Garmt bij Paul Rabbering

Tot slot, een hoekje met zenboeddhistische dingen.

  • Een interview met ons clubblaadje, voorjaar 2014, waarin Maurice best goed mijn toenmalige gedachtes over Zen wist te beschrijven. Interview.
  • Een stukje voor hetzelfde clubblaadje, waarin ik wat losse gedachtes geef over Het Woord: Het Woord.
  • De beschrijving van mijn motivatie om zenbuddhist te worden: Jukai.
  • Een hapsnap verzameling van tekstjes en gedichten, alhier.
  • Ik gaf ooit een megalomaan praatje aan het einde van een rohatsu, in IZC De Noorderpoort. Bekijk het hier: Filmpje
  • Een stukje over het liefhebben van je lot: Amor Fati.

This website was made possible in collaboration with:

Scorpius Webdevelopment
Unleash The Monkey webdesign
Linelle Deunk photography
Hester Doove photographer
Nowsales hosting services
© Copyright - AlsDanToch | Credits
Scroll naar bovenzijde