The Mountain Will Fall

/14 Reacties/in /door
Yes! Het is gelukt. De deur slaat dicht, ik ben alleen thuis (met een verzorgster, meer alleen kan niet sinds de operatie voor het extra ademgat), al het bezoek is weg. De nieuwe LP van DJ Shadow is ideaal voor dit moment, standje “tyfuswiljemedoofhebben”. Gisteren trilde letterlijk ons hele huis mee met de derde track, een wonder dat de naald niet oversloeg. Ik zet hem nu op Spotify aan, ik wil niets meer vragen vandaag dus geen LP. Ik wil dit opschrijven, dat het gelukt is. Ik heb niet gehuild. Yes!
Een uur geleden, halverwege de maaltijd, voelde ik het aankomen. Het was ontzettend gezellig, allemaal aan onze gigantische tafel, ik aan het hoofd. Ik zit wel verscholen achter een monitor, waar ik bijna alle mogelijke uren doorbreng, whatsappend of mailend of de spraaksoftware bedienend of converserend (eerder vandaag een ontzettend fijn gesprek met mijn zwager gehad) of, soms, zoals nu, schrijvend. Ik reed dus even achter de monitor weg, draaide bij, voegde me als stille deelnemer opnieuw toe aan het gezelschap, probeerde mee te genieten van Zoë’s plezier, probeerde me in te beelden hoe aardappels met zweibelnogiets smaken. Zoë negeerde me, zoals ze al de hele dag deed, er was immers interessanter gezelschap, dat wel bewoog en praatte. Niet dat we het niet probeerden: Krijgt pappa een kusje? Nej. Een aai dan? Nej. Van mij wel, kijk maar. Smak. Jij ook? Nej. Op schoot bij pappa fruit eten? Nee!! Ok. Ik weet dat het niet aan haar of mij ligt. Het is even niet anders. Maar het doet wel pijn. Net als het gelach waar je niet aan mee kan doen, en het plezier van de rest dat je niet voelt. De uberverse (gisteren nog op het land) snijbonen die je niet proeft. Et cetera.
Er zijn zentrucjes of in ieder geval zenbeoefeningen of gewoon, er is vast een manier om hiermee om te gaan. Vast. Heus. Meestal? Soms? Niet nu. Nu is het bullshit. Onzin. Fuck zen en liefde en begrip en ALLES. Dit is gewoon kut. Dit is gewoon kut en niemand kan deze pijn begrijpen, geen Nick Cave of Will Oldham of Trent Reznor, en dus ben je alleen in deze situatie en dat is om te huilen.
Niet dus. Ja, ik kan huilen en getroost worden. Maar ik huil al genoeg. Meer dan. Dus deze keer kies ik ervoor om het fucking niet te doen. Ik ben sterker dan dit verdriet.
Een tijdje oefen ik huilen-zonder-tranen. Nieuw idee, omdat tranen zo onhandig zijn, ze trekken de aandacht en doen serieus pijn als je ze niet afveegt, en als er een ongetrainde verzorger is zit je zo een kwartier te huilen van de pijn (een zgn feedback loop) omdat je met pijn en tranen niet “DOE WAT, LUL, DOE IETS!” kunt tikken voor de zoutpilaar die je gefascineerd staat te bekijken. Huilen zonder tranen dus. Dat doe je door het verdriet zoveel mogelijk te voelen maar het niet de overhand te laten krijgen. Wegstoppen van verdriet is namenlijk oliedom, maar elke dag grienen is ook heel vermoeiend. Aldus, het verdriet voelen, maar er niet inflikkeren. Een ontzettend precair evenwicht – iemand hoeft maar iets aardigs te zeggen en daar ga je, je bent geraakt en uit evenwicht.
(is het verdorie toch weer een zentrucje – wat doe je met een withete ijzeren bal in je mond die je niet kunt uitspugen of doorslikken?)
Na een paar minuten stop ik het toch maar weg. Ik ben drama queen genoeg, ik hoop nu ik het schrijf ook dat de aanwezigen begrijpen dat ik het verborg omdat ik juist wil dat ze onbezorgd blij kunnen zijn bij mij. Nu ik het opschrijf lees ik ook hoe klein deze issue eigenlijk is. Ik heb een heel uur niet gehuild, waar blijft die medaille?! Please. Man up.
Op het moment zelf realiseer ik me dat perspectief nog niet, dus worstel ik door. Ik rijd terug achter mijn monitor zodat ik het plezier van de rest alleen hoor en niet zie. Het verdriet geeft zich niet makkelijk gewonnen. Wegademen lukt niet. Ik focus me op een recent werkidee, dat heel gaaf is, een zelfbedachte enorm onmogelijke uitdaging, die me weer in staat zal stellen om heel misschien iets waardevols aan de wereld toe te voegen. De realiteit opnieuw gejiujitsu’d. Ja, vluchten in werk, een beproefd recept. Het werkt, ik word even enthousiast en dan gevoelloos. Gelukt! Tranenvrij tot en met nu, deze snelst getikte blogpost in uh… jaren. Slechts twee uur voor 724 woorden tot hier. 727 bedoel ik. 729.
Ik blijf veilig gevoelloos tijdens het afscheid nemen, verheug me op DJ Shadow op tyfuswiljemedoofhebben-volume, totdat Jiska me in laat zien waar het opgehoopte verdriet van vandaag voornamenlijk uit bestaat.
Jiska. Tot deze post is die naam nooit genoemd op heel alsdantoch. Ze is er heel vaak anoniem bij geweest, dat wel. Weet je nog, Zoë, toen we je voor het eerst zagen, als een knipperende pixel op een echo? Wie maakte die echo? Jawel. Weet je nog wie er verliefd werd op jou toen je net geboren werd, en instant besloot een dag per twee weken voor je te zorgen? Juist. Vandaag voor de 52e keer! Weet je wie ons al die mooie momenten samen gaf, als Iris zeldzaam even wegkon, zodat je aandacht voor ons twee ontwikkelde? Jahoor, alweer dezelfde. Wist je wie mij de waarde van geld leerde door te tonen hoe ontzettend veel energie en inzet het kost om €501.50 voor Stichting ALS uit de wandelaars van de vierdaagse te slepen, en hoe ijselijk vroeg het hele gezin daarvoor uit de veren moet? Jawohl. Jiska dus, mijn oudste zus. Jiska. Die Jiska.
Die Jiska, die vandaag bij het afscheid zegt, “Ik heb er maar geen aandacht aan besteed, dat het de laatste keer was vandaag.” Ohja. Het einde van een tijdperk. Een berg valt om. Ze verhuizen naar een of andere uithoek van het land, Groningen ofzo. Dat is uberblij voor hun!! Maar wel een beetje verdrietig dat dit hoofdstuk van ons afgesloten wordt. Om te huilen, eigenlijk.
Jiska, dankjewel is een overbruikt woord. Je moet het hiermee doen, met dit postje. Ik schreef hem voor jou.
Je broertje.

All the Small Things (for Josh and Myra)

/in , /door

Hi! I’m here to whack some truth upside your head. My truth, that is, and to be perfectly clear I’ll quote you some obscure zen saying: something true isn’t unless its opposite is also true. Chew that. Ah, you are looking confused, you must be a fast learner. Me, I was too stubborn for years to get confused, that way you learn nothing. So, small things. That’s what I’ll talk about today. ‘cos You, dear reader, might totally have the wrong idea. Just like blink-182 (all lowercase, yes, because they figured that that once was cool), whose only hit titles this post, whatever it was, they didn’t get it. Check their lyrics if you need proof. What they díd get was how to perform All the Small Things live at the VMA, with twenty dwarfs.

So, small things. Enjoying the little things. Laughing with your daughter about a raspberry, or enjoying the shade of a!some trees and a cool breeze together with a friend on a hot day. Listening together to a song, reproduced by appalingly expensive loudspeakers. Being content with a small box of raisins, like Zoe, or being content with the last mignardise at the end of a sublime nine course dinner, like me. Your very first paycheck, earned by working on the land when you were fifteen, or the very first investment of the ALS Investment Fund, that you have dreamed of and worked on since you were 36. Blowing a dandelion puff ball.
I don’t see any difference in size between these examples. Do you? I’m guessing that most readers would file “laughing with your daughter” under “enjoying the small things in life”, and a megalomaniac dream of A HUNDERD MILLION €’s not. To start with the obvious mistake: how can playing with your child EVER be a small thing?! She is the most important thing in your life, playing with her is the icing on the cake, the cherry on top, the dog’s bollocks, after you changed her diaper for the tenth time today, and after she emptied her cup on your back as you were kneeling to clean her dinner from the floor and after she kept whining and whining until you almost went crazy and after she kept you up all night and … etc. Or worse, that you had to watch someone else doing that all day, because they can, and you’re paralyzed.
Small things in life are small like the top brick of the Pyramid of Cheops is small. I don’t consider giving Zoë the bottle a small thing, because I am conscious of  the enormous pyramid that this moment is the top brick of. All the little events I mentioned have that in common; huge things, each a pyramid of its own, even the dandelion. Some pyramids are more visible to the naked eye than others, which causes unsuspecting viewers to think of one thing as a small thing and another as a Big Thing. Watch closely, the next time you blow out a dandelion. Do you see the sun and the rain that raised it? The millions of years of evolution that led to exactly this specific piece of DNA? The factors that brought you here, at this perfect moment, at this exact spot, to aid this dandelion in its procreation as you breathe its seeds onto the wind?
If if you see all that, then you see that an investment fund isn’t bigger or smaller !than a dandelion. Then, you finally understand: happiness is found in really big things.

All the Small Things

/2 Reacties/in /door

Heb jij ALS of ken je iemand met ALS? Klik dan hier. Belangrijk nieuws.

En nu, de blog!

Hoi! Ik kom effe jullie voor je hoofd slaan met de waarheid. Mijn waarheid, dan, en om direct duidelijkheid te scheppen gooi ik er een obscuur zen-quoteje tegenaan: iets is pas waar als het tegendeel ook waar is. Ha, je kijkt confuus, goedzo, snelle leerling. Ik was jaren te eigenwijs om confuus te worden, dan leer je ook niets. Over kleine dingen, dus. Daar ga ik het vandaag over hebben. Over hoe jij, lezer, dat (misschien) totaal verkeerd begrijpt. Net als het bandje blink-182 (expres op hun verzoek zonder hoofdletter, want dat was ooit hip), wier enige hitje ooit deze blog zijn titel geeft. Hun lyrics tonen duidelijk dat ze het niet begrepen, whatever het ook was. Ze brachten wél ooit twintig liliputters mee toen ze All the small things live speelden voor een elitepubliek, dat dan weer wel.

Kleine dingen. Van kleine  dingen genieten. Met je dochter lachen om een framboos, of met een vriend genieten van een paar bomen, een zandbak en een fijn briesje. Samen luisteren naar een liedje dat door onbeschoft dure speakers wordt voortgebracht, of staren naar een klein heuveltje in de binnentuin. Tevreden zijn met een doosje rozijntjes, of de laatste bonbon van een subliem negen gangen diner. Je allereerste loonzakje na een week bollenpellen, of dee eerste investering van het ALS investeringsfonds waar je al jaren van droomt en aan meewerkt. Een paardebloem leegblazen.
Ik zie geen verschil van grootte tussen deze opgesomde momenten. Jullie wel? Ik gok dat de meeste lezers het lachen met je dochter eerder onder de categorie “kleine dingetjes om van te genieten” scharen dan een megalomane droom van HONDERD! MILJOEN! euro’s. Om te beginnen met een inkoppertje: hoe kan spelen met je kind ooit een “klein dingetje” zijn?! Ze is het allerbelangrijkste in je leven, en met haar spelen is de kers op de taart, nadat je vandaag al zeven luiers hebt verschoond en ze haar drinkbeker over je heen heeft gegooid en ze maar blijft jengelen en je zo druk heeft gehouden de hele dag dat je niet eens naar de Kruidvat kon om luiers te halen en je … etc. Of erger, dat je de hele dag verlamd hebt moeten aanzien hoe een ander dat wel allemaal kan.
Kleine dingen zijn klein zoals het bovenste steentje van de pyramide van Cheops klein is. Ik vind het dus geen klein ding om Zoe de fles te geven omdat ik me bewust ben van de enorme pyramide die onder dit moment staat. De hele rij momentjes die ik noemde hebben dat gemeen; grote dingen, stuk voor stuk pyramidetoppen, ook de paardebloem. Bij de een is de pyramide wat zichtbaarder voor het blote oog dan de ander, wat ertoe leidt dat de argeloze kijker het ene ding een dingetje vindt en het andere een Ding. Kijk maar eens goed, de volgende keer dat je een paardebloem leegblaast. Zie je de zon en de regen die hem grootbrachten? De miljoenen jaren evolutie die leidde tot dit specifieke stukje DNA? De factoren die jou, op dit perfecte moment, op precies deze plek brachten, om deze paardebloem te helpen met zijn voortplanting, als je zijn zaadjes wegblaast?
Als je dat allemaal ziet, dan zie je ook dat dat investeringsfonds niet meer of minder is dan die paardebloem. Dan weet je: Geluk zit in hele Grote Dingen.