Over een tijdje ga ik er vandoor. Ik heb geen flauw idee waar naar toe, maar het zal niet meer op deze planeet zijn. Ik geloof ook niet echt in een hiernamaals, dus alla, ik ga gewoon dood. Ik ga niet weg, zei de rouwdeskundige die we raadplegen voor advies over hoe we onze dochter van drie gaan begeleiden. Als je zegt, pappa gaat weg, dan kan ze denken, wanneer komt hij terug? Pappa komt niet terug want hij is dood, straks dan, hè.

Heeft iemand hier kinderen? Hoe zou jij afscheid van ze nemen? Wat zijn de laatste woorden die je je je dochter ooit zegt? Heb je genoeg voor je kind achtergelaten, of wilde je er morgen mee beginnen? Kun je je indenken wat je moet bereiken voor je daar vrede mee kunt hebben? Jij wel? Laat het me weten, als je denkt een antwoord te hebben hierop.

< stilte voor een momentje. >

Goedemorgen Lowlands!! Zijn jullie er nog? Ik wilde even jullie aandacht trekken en je wakker schudden. Wakker worden, ja. Ben je wakker? Mooi. Vanaf hier wordt het vrolijker. Ik kan namelijk zo rustig over de dood praten omdat ik het leven ken. Ik heb het leven bij de tepelpiercings gepakt en net zo lang geschud tot het leven me alles heeft gegeven dat het in zich had. Zeg nou zelf, als jij piercings hebt of zou hebben geef je ook alles wat je hebt als iemand er heel hard aan rammelt.

Het leven gaf mij bijvoorbeeld kitesurfen op vijf continenten, van Canada tot Nieuw-Zeeland en alles tussenin. Ik ging kitesurfen in Ijmuiden bij windkracht acht en gaf Iris, mijn vrouw, altijd een high five als we langs elkaar heen surfden. Ik dook naar scheepswrakken, klom langs rotswanden omhoog, zag meer dan vijftig vakantielanden en dat was nog maar mijn vrije tijd. Het leven heeft me zoveel gegeven, en elke keer dat het vroeg, “Genoeg?” zei ik “Meeeerrrrr!!”. Het leven gaf me muziek, alleen al op het Lowlands terrein mocht ik genieten van Arctic Monkeys, Lotterboys, White Stripes, Hard-Fi. Feesten op de Fratellis, opstijgen op Faithless, wegwaaien op Muse, huilen bij Nick Cave, wijsheid halen uit Nine Inch Nails, wakker worden met een of andere Klezmerband en in slaap vallen bij Agnes Obel, niets begrijpen van Amon Tobin, meevoelen met whatever die gasten van The Mars Volta voelden. Het leven gaf me oneindig veel, en elke keer zei ik: meer!! Oké, zei het leven. Oké dan. Ik heb nog wel iets voor je, maar dat is niet iedereen z’n favoriete bezigheid, en eh… Kom maar op, leven, zei ik, ik wil alles! Oké dan, oké. En zo gaf het leven mij ALS. En kort erna gaf het leven leven aan Zoe, onze dochter.

Het leven geeft, leuk hè? En wat geef je aan het leven terug? Wat schenk jij de wereld voordat het leven je weer ontnomen wordt? Het leven nodigt uit tot geven, al is het maar dat je ingaat op de kansen die je geboden worden. Kansen om iets te geven dat blijft, dat zinvol is, dat je nalaat. Je hebt een leven na de dood, en dan heb ik het niet over een hiernamaals. Hemel en hel, daar hoef je niet op te wachten, hemel is dat gevoel dat alles op rolletjes loopt, hel is balen dat je ALS hebt of in de knoop zitten met jezelf.

Je hebt een leven na de dood en daar kun je nu al mee beginnen. Je wilt niet denken aan de dood, maar echt, hij komt ook voor jou. Je kunt er vrede mee krijgen door te Leven, met een hoofdletter, wakker en bewust. En het leven na jouw dood is een grote troost, of alla, voor mij dan. De wezenlijke gesprekken die ik gevoerd heb leven door in mijn vrienden. De lessen en brieven die ik achterlaat voor onze dochter zijn een manier hoe ik voortleef. De herinnering die achterblijft in mijn vrouw en andere mensen die van me houden… Weet jij hoe je herinnerd wilt worden? Leef je daar ook naar? Ik wel natuurlijk. Nee, geintje, ik maak er ook maar een potje van, maar jezelf die vraag stellen is goed, als je wilt Leven met een hoofdletter. Vraag elkaar eens hoe je herinnerd wilt worden, morgenochtend bij het kampvuurtje dat net nog je tent was, bijvoorbeeld.

Volgens mij ga je pas echt leven als je je beseft dat je dood gaat. Daar hoef je trouwens geen ALS voor te hebben, je gaat ook dood zonder. Volgens mij gaat Echt Leven pas lukken, als je voor jezelf hebt uitgevonden hoe je wilt en kunt geven aan het leven. Anyway, dat heb ik geleerd van het leven, en trouwens ook een andere cruciale levenswijsheid: krab niet aan je scrotum als je daarvoor rode pepers hebt gesneden.

Goed. Ik sluit af met een voorbeeld, of suggestie. Lowlands 2006. Lefties Soul Connection speelde ijselijk vroeg om half twee smiddags, brrr. Je was wel direct wakker en in partymode. Ze speelden een cover van DJ Shadow, die anderhalve dag eerder ook optrad. Lefties Soul Connection deed Organ Donor beter dan het origineel, hoewel dat origineel eigenlijk alleen maar een sample was van een orgeltje van het nummertje Tears, vandaar de titel Organ Donor, snap je? (Live speelt DJ Shadow het wel op een orgeltje, wat hij altijd expres in de soep laat lopen om te laten zien dat het live is, de rakker!) Tears is trouwens van Giorgio Moroder. Die ken je weer via Daft Punk. Op hun album waar Get Lucky op staat praat hij een half nummer vol. Echt, heus. Jullie zijn de draad misschien kwijt, dus ik noem ze nog even chronologisch. Eerst Tears, dan Organ Donor, dan Get Lucky. Heel eenvoudig. Als iemand sterft zijn er Tears. Als die persoon een Organ Donor is, leven andere mensen langer en gelukkiger. They Get Lucky. Ik heb altijd al naar muziek geluisterd, en de boodschap van deze aaneenschakeling van songs is zo duidelijk dat ik wel móet luisteren. Ik word Organ Donor. Zelfs dit verwoeste lichaam van deze ALS patiënt kan andere levens redden als ik het zelf niet meer nodig heb.

Jij doet vast wel iets met je leven. Toch? Doe ook iets met je dood. Registreer je als orgaandonor. Als jouw dood leven kan geven aan anderen, hey, waarom zou je niet? Eindelijk een einde aan mijn preek!