Between Darkness and Wonder
Zondagmiddag, ik kom thuis van het Bezoek. Ik besluit te gaan schrijven over schoonheid in de afgelopen 24 uur. Roland was mee, dus ik vraag hem om een song “about the concept of beauty”, want hij spreekt geen Nederlands. Na veel puzzelen komen we uit op Angelica, van het album Between Darkness and Wonder.
Zaterdagavond en ik voel me beroerd. Een algehele malaise, zwakte, misselijkheid, bah. Bijwerking van ziekte of medicijnen of gewoon van het feit dat ik al mijn wakkere uren naar een scherm staar? Het maakt niet uit. Ik kan niets dus ga ik een ommetje maken door de binnentuin. Kom, ga mee loopmediteren, zeg ik tegen de verzorgster, en ik tik er voor de zekerheid even bij dat in deze context het woord lopen geinterpreteerd dient te worden in de ruime zin van het woord, lees maar na in de 49e misdruk van de Dikke van Dale, waarbij ook het rijden in een elektrische rolstoel behelsd wordt. Heus.
Eerder die dag appte ik met Paul, en ik denk te weten waarom hij zo traag antwoordt. Dat zal een vergissing blijken, maar ver zat ik er niet naast. Het duurde niet zo lang, dit keer.
De eerste baan binnentuin neem ik in de hoogste versnelling, om vervolgens de rest van het parcours af te leggen op kruipsnelheid. Ik herinner me de loopmeditaties die we deden in Plum Village, de leefgemeenschap van zenbuddhist Thich Nhat Hanh en hordes volgelingen. We liepen daar elke dag zwijgend de natuur in, heel mindful, net voordat dat een modeoplossing voor alle kwaden werd. Op een mooi punt stopten we en keken we uit. Naar, over, in het landschap. Soms kreeg je er tranen van in je ogen, zo mooi, maar meestal niet. Aanwezig zijn bij schoonheid is niet iets dat me vaak lukt; meestal ben ik bezig in mijn hoofd, of uberhaupt bezig. Waarom praten we bijvoorbeeld tijdens de maaltijd? Weet je wel hoeveel lekkers je mist, bijvoorbeeld, door te praten tijdens het eten? Anyway. Voor een preek ga je wel naar de kerk.
Geinspireerd door Plum Village stop ik halverwege mijn rondje binnentuin, draai naar het midden. Mijn blik valt op een miniheuveltje in onze geometrisch verantwoorde bemoste binnentuin. Mijn blik blijft hangen en langzaam openbaart de schoonheid van het heuveltje zich. Eh, wow. Ik kijk en ik zie. Het is vast door een binnentuinarchitect bedacht en daarom niet echt ‘de natuur’, maar wat verrassend verfrissend en onverwacht mooi…
Ik weet al meer dan een week hoe deze post moet gaan; ik schrijf ze tegenwoordig in mijn hoofd, omdat editten met oogbesturing niet te doen is, en de verhaaltjes bijna nooit meer de urgentie bevatten die direct neerpennen leesbaar maakt. Ik loop alleen stuk op het beschrijven van dat heuveltje. Het is gewoon een mooi gezicht, een paar sprieten naaldstruik, geel uitlopend mos, wat heideachtige bloempjes. Niets bijzonders. En toch buitengewoon mooi. Geen verlichtingservaring, geen hard bezwoegd samadhi, en toch is er iets bijzonders aan de hand dat doodnormaal is. Het heuveltje en de rest van de tuin, schoonheid, vrede, verder niets, het is vast toeval dat het tempo en de focus van mijn geest eventjes hier en nu zijn, en gewoon een mooi stukje tuin zien. Gewoon mooi. Onbevredigend ongrijpbaar achteraf. Het is zaterdagavond, twee voor half zeven, en ik ervaar, zonder te beschrijven. We rijden ons rondje af en gaan naar binnen.
De verzorgster is een uur te vroeg, en ik weet al waarom voordat ze het uitlegt. Nee, Marijn was gisteren helemaal niet aan het bevallen toen ik appte met Paul, maar hij is dus wel net vader geworden. Het duurde niet zo lang dit keer, ze begon vannacht en vanochtend om 06.28u was het zover. Hop, opstaan, kraamvisite!
Onderweg naar het ziekenhuis denk ik terug aan iets bijzonder moois, dat aansluit bij mijn ervaring van de avond ervoor. Tijdens een van de loopmeditaties in Plum Village liepen we door een boomgaard. Het was voorjaar, de bomen stonden in bloei. Met aandacht die voor mijn doen zeldzaam vanzelf en open aanwezig was, liep ik gestaag tussen de bomen door. Een briesje stak op, ontdeed de bomen van hun bloesem. Mijn gezichtsveld vulde zich met kleine roze blaadjes, zoveel dat je de beweging van de wind erin kon zien. Ik liep, het gebeurde. Ik zat in een sneeuwbui van bloesem, en als er een hemel bestaat dan zag ik daar de proefdruk van zijn welkomsthal. Teringjantje. Ik liep door, pakte het niet maar onthield het wel. Schoonheid moet je niet pakken, je moet het laten gebeuren.
Het gebeurt ook als ik de kraamkamer binnenkom. Zijn leeftijd wordt gemeten in uren, vier, om ongeveer te zijn. Hij ligt in de armen van zijn moeder, en het dendert door mijn hoofd, twee woorden: mooi en gaaf. Ik spel het eerste met mijn letterbord, en wat het tweede betreft, ja, kijk… Mijn leven kende geen beter moment dan de eerste keer dat Zoe op mijn borst lag, maar ze was wel een beetje verfomfaaid. Deze baby, die Zoe ineens tot reus bombardeert met zijn kleinte, ziet eruit alsof hij een kersverse kopie van Adam is, blozend en symmetrisch en roze en helemaal ongeschonden, helemaal puntgaaf, en ik realiseer me dat wowvettofcoolgaaf dus komt van hoe puntgaaf deze jongen is. Ik denk het, Marijn zegt het: “Gaaf! Dat is ie”
Het is zondagochtend 28 juni 2015, en ok, deze schoonheid mag je wel vastpakken. Vandaag heeft schoonheid een naam: Cas Robert Egbert Westerweel. Wees ontzettend welkom op deze wereld!
Beste Garmt, edele vriend,
Ik ben Imam Sulayman Van Ael. Met tranen in mijn ogen las ik Uw artikel in het Psychologie Magazine. Niet uit medelijden, maar uit oprechte bewondering. Ik ben fier dat ik Uw medemens mag zijn! Uw dankbaarheid en optimisme sieren U.
Als Imam in de moskee zal ik tijdens het vrijdaggebed naar Uw verhaal verwijzen. En ik hoop uit de diepste kern van mijn hart dat U – zoals U aangaf in het artikel – een remedie – of een gedeelte hiervan – kan vinden voor Uzelf en zij die deze ziekte hebben.
Ik wens Uw dochter Zoë nog veel ik-neem-de-tenen-van-mijn-papa-momenten toe!!! Sterkte aan U en Uw vrouw.
Een broeder in de mensheid,
Sulayman Van Ael
Beste Imam Sulayman,
Ik ben vereerd en nederig gemaakt. Mijn bijzondere dank! Ik weet niets anders terug te zeggen dan dat ik U en Uw gemeenschap sterkte wens met de laatste week van de ramadan.
Met dank voor Uw woorden, en c respectvolle buiging,
Garmt
Beste Garmt,
Ik wens je heel veel sterkte bij jouw gevecht tegen die vreselijke ziekte en hoop dat je toch beter wordt.
Ik bedank je ook voor de sterkte die jij mij en mijn gemeenschap wenst tijdens onze laatste ramadandagen. Ik zal aan jou denken in mijn gebeden.
Dikke knuffel aan je dochter en vrouw,
Bouchra
Beste Garmt, inspirerend om te zien met hoeveel levenslust en humor u over het leven met dergelijke beperkingen schrijft. Goede moed en nog veel levenslust toegewenst samen met uw gezin! Dank voor de ramadanwens ook.
Beste Garmt,
Toen ik vanochtend m’n facebook posts las tijdens m’n dagelijks ochtend ritueel (wachten op een bus), werd ik gepakt door jouw verhaal.
Ik las hoe je ziekte je dagelijks leven heeft over genomen. Ik kreeg tranen in de ogen toen ik las je verhaal las, maar tegelijkertijd waren het ook tranen van bewondering.
Als ‘gezonde’ mens vergeten heel vaak hoe gelukkig we onszelf wel niet mogen prijzen met de kleine dingen die we hebben in dit leven (het kunnen stappen, iemand de hand kunnen reiken, het zien van de schoonheid in deze wereld,…).
Ik wil jou dan ook bedanken om ons even wakker te schudden hiervoor. Vergeet niet dat elke gebeurtenis in het leven een reden heeft. Achter elke negativiteit schuilt iets positiefs en dat geldt ook voor jou:-). Je hebt deze ziekte gekregen maar tegelijkertijd heb je ook een prachtige dochter (terwijl sommige mensen een grote kinderwens hebben en geen kinderen kunnen krijgen). Dus weet dat niet iedereen gelukkig is zoals het lijkt.
Ik wil jou heel veel sterkte toewensen in alles wat je doet.
Groetjes,
Samira
De gave om datgene wat het oog ziet om te zetten in woorden die zojuist in volle vaart mijn hart en hoofd binnen zijn gedendert..dat is wat ik voel bij het lezen van je blog. Maakt me nederig en respectvol als ik me realiseer hoeveel kracht het kost om dit met de buitenwereld te kunnen delen. Dank je wel en wens ik jou en je gezin moed en kracht toe.
Een warme groet.
Garmt, met een diepe buiging vooraf heb ik je verhaal gelezen in het Psychologie Magazien. Blijf knokken man ! In mijn gedachte knok ik mee.