Make The Call, Leave It All
Ze belagen me, titels van hoofdstukken die geschreven willen worden. Met nog maar een aantal weken te gaan verdringen de embryo’s van verhalen zich voor mijn geestesoog, hopend op een laatste kans om geboren te worden via het oogtoetsenbord.
Interesting Times, probeert er een. Goede titel. Boek, ook, van meesterschrijver Terry Pratchett, taalkunst in Discworld. Oorspronkelijk een Chinese verwensing, moge je in interessante tijden leven. Net zoals de Joodse vloek “ik wens je veel personeel” begrijp je pas waarom het een negatief ding is als je het meemaakt. Wat maakt jouw leven interessant? (geef eens antwoord en luister naar jezelf – tevreden met je antwoord?) Wel, ik sta bijvoorbeeld voor de keuze om euthanasie thuis of in het ziekenhuis te doen. Thuis is moeilijk. Daar is het fijn, wie wil dan graag de dood uitnodigen? In het ziekenhuis is makkelijk. Ik haat het ziekenhuis, dus dat maakt de dood welkom. Wat is liefdevoller voor mezelf, en anderen? Is liefdevol het juiste criterium voor deze keus? En de anderen dan, of ben je op het moment van de dood egoïstisch? Vertel je een driejarige dat ze pappa voor het laatst gaat zien als het laatste moment samen er is? Heeft ze daar iets aan? Wat doe je als je eindelijk voor euthanasie thuis hebt gekozen en uitgerekend de transplantatiestichting dat niet wil? Wie ontvang je in de laatste weken wel en niet? Hoe neem je afscheid van zoveel bijzondere mensen? Hoe overleef ik deze slopende tijd? Wie erft de LP van Real Gone? Ja, het zijn Interesting Times.
Nog een opdringerige titel: Oslo, 31 august (2011). Een film vol compassie voor de man die concludeert dat hij een failure is. Precies exact hoe ik me een periode voelde, treffend, maar wel een beetje zielig om te zien en nu zie ik ook dat ik mezelf zielig vond in die periode en dat is nooit goed. Nee dus.
Proffesional Widow. Tijdens het concert van Tori Amos komt de engel weer langs. “Zal ik de beademing saboteren?” Zijn aanbod is aanlokkelijk. De eerste versie van het manuscript ligt bij de uitgever, ik heb net een fijne dag met Zoe gehad, de voorbereidingen voor de begrafenis zijn onderweg. Het zou een verlichting zijn, opluchting. Ik voel me even klaar om te vertrekken. Deze engel maakt geen grapjes, als ik instem ben ik weg, dat lijkt me wel zeker. Ok, ik ben bereid om te gaan, maar ik blijf toch nog even. Ik hou de laatste paar weken nog wel vol.
End of the Affair. Welke? De sprookjesflirt tussen jou en mij, lezer. Ik heb tegen jou nooit gelogen, maar ik heb je ook niet alles verteld. Hoe dat nou precies is gegaan met ons huwelijk, bijvoorbeeld, of waarom ik me af en toe een failure voel. Ja, you can run, but you can’t hide from your own conscience. Bekennen? Nee, liefste lezer, dat hoeft niet. Als je het maar weet.
Doubt (2008). Als je iets gelooft, moet je ervoor vechten. Dat doet titaan Meryl Streep in deze film, ze volgt haar twijfel en strijdt tot ze wint. De twijfel of ze voor het juiste gestreden heeft kwelt haar nog lang. Je hóeft niet te strijden, te vechten. Het scheelt een hoop gewik en geweeg aan het eind van je leven: deed ik er wel goed aan, om overal zo tegenaan te schoppen? Ik ben zelfs nog keihard aan het vechten om te sterven hoe ik het wil. Waarom laat ik het er niet gewoon bij? Omdat je toch een slaaf van je eigen gewoontes bent, van je karakter? Of omdat het je persoonlijke religie is? Dit wordt wel een heel frustrerend hoofdstuk, zo. Ja. Precies de bedoeling. Onbevredigend en frustrerend, welkom in mijn leven.
Het kan wel, natuurlijk. Tevreden zijn. Ik was altijd bang dat tevredenheid de progressie zou stoppen, de groei van het leven in mij. “Wees gewoon tevreden met jezelf!” Vaak gehoord. Ik wil alleen meer zijn dan wie ik nu ben. Die twee dingen zijn lastig te combineren. Net als willen leven en toch bereid zijn om te sterven. Daar kom ik zo op terug, nu hebben we het nog over tevredenheid. Elk moment dat je even ophoudt met zeuren en gewoon kijkt, gewoon ervaart, gewoon bent… Kan je niet anders dan te-vrede zijn. Net als het einde van American Beauty (1999). De hoofdpersoon wordt door zijn kop geschoten, kijkt terug naar zijn leven en is dankbaar voor elk moment. Elk moment dat ik even stilsta, even sterf, is er niets dan bliss. Nee. Eigenlijk is er gewoon niks. Of, beter gezegd, alles. Maar niets bijzonders.
Everything Zen. Mooie titel voor een liedje, maar die jongens van Bush begrepen er natuurlijk geen ruk van, van zen. Toepasselijk dus, want ik weet er ook geen ruk van. Ik was graag zenleraar geworden, maar ik heb inmiddels wel door dat ik daar nog een jaartje of vijftig voor nodig heb, if ever. Toch praat en schrijf ik erover. Tja, die jongens van Bush schreven er een liedje over. Jos vertelde me over dat liedje tijdens een poging mij whisky te leren waarderen en zo hoorde ik voor het eerst het woord “zen”. Wat maar wil zeggen dat zelfs het gebral van een dronken halfaap (niet Jos, ik bedoel de zanger van Bush) je in de juiste richting kan trekken. Dat gebruik ik vervolgens als excuus om toch nog een keer over zen te schrijven. Omdat het bloed kruipt waar ik in geloof.
Verlichting, dus. Je moet er niet over praten want het is niet te beschrijven, en mijn bevatting van zen, van verlichting, is zo gemankeerd dat ik er alleen een gemankeerd beeld van kan geven. Plus, verlichting is toch niet wat je je ervan voorstelt, per definitie. Elk verhaal dat je erover leest kan je dus alleen maar verder van je doel brengen, want dan heb je weer een beeld erbij dat het niet wordt voor jou. Toch weet je ergens wel waar ik het over heb. Iedereen weet wat verlichting is en hoe het voelt. Je zou het niet zoeken als je het niet kende. Verlichting is waar het allemaal om gaat. Dat hield ik mezelf voor tijdens al die jaren geworstel. En als ik het vind, dacht ik, ga ik anderen helpen hetzelfde te bereiken, dacht ik, dan heeft al dit gedoe tenminste nog nut. Ondertussen maakte ik stiekem een beetje carrière. Eigenlijk was dat mijn voornaamste tijdverdrijf en hoewel ik het er nooit meer over heb ben ik er tevreden over, trots op. Ik hield van mijn werk en mijn werk hield van mij. Bigamie.
Verlichting, dus. De oplossing voor al je problemen. Niet echt, maar wel alle problemen die je zelf creëert. Dat is ongeveer 99.99% dus hey, de moeite waard. Wat je ervoor moet doen is eenvoudig. STERF, GVD. Dat vereist wat oefening maar je schijnt het te kunnen leren. Het hele tweede boek zou erover moeten gaan! Je kunt toch beter een zenleraar zoeken als je wilt weten hoe het moet. Op momenten dat je niet bezig bent met zeuren en moeilijk doen loop je de kans dat je even sterft. Even geen ikkeikkeik. Even ontlast van al dat gemoet. Even lekker licht. One with everything, net als een goede pizza. Sterf. Wees er toe bereid. En willen leven, dat weet je zo onderhand wel, trouwe lezer, wat ik daarmee bedoel. Meer zazen!
Gute nacht, Freunde.
te mooi Garmt en wat een worsteling. Laten we dan in gedachten nog maar een spelletje tafeltennis doen.
Onder een boom in Frankrijk. Dank je wel.
Lieve Garmt, dankjewel dat je zo openlijk bent over je leven. Daardoor kan ik me enigszins inleven in jouw leven. Als je dit zelf niet meemaakt, kun je, je dit niet voorstellen. Maar jij hebt hier wel inzicht in gegeven. Dankjewel Garmt, je bent een groot mens, ik zal je nooit meer vergeten. Sterkte en kracht bij dit laatste stukje. Dikke hug Ans
Dan je wel Garmt. Deze lezer-van-vroeger heeft in elk geval over de jaren heen veel geleerd door jou af en toe mee te maken. Destijds, en ook via dit blog. Dank je wel ook voor je bespiegelingen over je eigen worstelingen met zen. Ik wens je sterkte, en ondanks alles ook rust voor de komende tijd. Af en toe, dan, op zijn minst.
mooi stuk Garmt – bijna alle dingen die je schrijft zijn ergens wel universeel maar toch denk ik je weer beter te begrijpen met deze laatste.
en dan ook nog humor erin. voor mij ben je minstens een leraar in zenhumor
Weer een bijzondere bijdrage aan je boek, maar vooral magische woorden die een stervende op weg naar de dood de rust zal brengen.
Dankjewel Garmt ❤️✨
Ik hoor je ze nog zeggen, Garmt, de woorden waarmee je vier jaar geleden het vreselijke nieuws begon dat je ALS had: „De dood geeft het leven zin.”
Als iemand mij heeft laten zien dat het leven in het zicht van de dood zin heeft, ben jij dat wel.
Dank voor je vecht- & levenslust. Je hebt mij, ons, wijzer en bewuster gemaakt. Het was een eer en een genoegen je te kennen en met je te mediteren.
„Life is pleasant. Death is peaceful. It’s the transition that’s troublesome,” zei Isaac Asimov. Ik wens je een voorspoedige transitie.
Pim
Ik kan niet verwoorden wat ik voel na het lezen hiervan Garmt. Zoë zal haar hele leven trots kunnen zijn op haar hele speciale papa die het hart van zoveel mensen wist te raken. Ik wens je voor wanneer je zo ver bent wel-te-rusten Garmt.
Wat een taboes doorbreek jij met jouw openheid…🙏
Wat een taboes doorbreek jij met jouw openheid…🙏
Toeval bestaat niet…vandaag precies 1 jaar geleden liet mijn broertje Sjoerd weten nog maar een paar weken hier te zijn. Hij had ook ALS.
Vandaag lees ik jouw blog…zoals ik dat de afgelopen 2,5 jaar gedaan heb.
Garmt, ik wil jouw enorm bedanken voor jouw inspirerende blogs die de afgelopen jaren voor mij een enorme steun zijn geweest in het hele ziekteproces van mijn broertje. Het heeft me kennis, begrip en houvast gegeven in een proces wat voor mij en iedereen die hierin betrokken is/ was moeilijk is (geweest). Ik wens jou en jouw geliefden heel veel sterkte en kracht toe en een mooie reis! Liefs Mirella
Jeetje garmt wat een moeilijke keuzes en wat heftig dat je er dan nu voor komt te staan.
Ik weet nog dat ik op tv zag dat jullie voor een kindje gingen en hoopte dat je haar geboorte nog mee mocht maken. Inmiddels is ze alweer 3 jaar en kan ze je straks nog herinneren.
Wat onwijs fijn dat je haar nog zo hebt kunnen groeien. Wat lijkt t me vreselijk moeilijk om dat los te moeten laten.
Ik heb diep respect voor hoe jij en je lieve vrouw zijn om gegaan bent en nog om gaat met jouw ziekte,
Heel veel liefde en kracht voor jullie allemaal.
I’ve been reading your past few blogs a few days later, a week even… I’ve been trying foolishly to stretch this time with you – ha! As though this was even a little bit about me! (https://www.youtube.com/watch?v=b6UAYGxiRwU)
Thanks for being generous about that with all of us who’ve been following, searching for some form of enlightenment, as you mention, some understanding of life, of death… and finding such richness in your well-articulated words.
You’ve influenced many lives through sharing your thoughts and insights… Kudos to you. And kudos to Iris. And kudos to Zoe. (I’ll stop here, as, you know… all words feel trite. Why is that? I should have learned better by now?)
And yet, I do look forward to one more note from you to the world… and another. but I’ve come to better understand so many things, such as when it’s time to let go.
Much love.
” … und ein letztes Glas im stehen.”. Weet dat veel mensen – waaronder ik – je nooit zullen vergeten. Take care
Garmt, dank voor al je wijsheden hier en elders. Het is een genoegen je te een beetje te kennen. Je blijft een inspiratie voor velen.
Lieve Garmt,
Het zal gedeeltelijk simpelweg een bewijs van mijn eenzaamheid zijn en dus een wat overdreven gevoel naar jou toe. Maar ik vind het heel naar om te horen dat je nu echt bijna weggaat. Misschien wel zo naar, dat ik even stop met je te volgen. Ik weet het nog niet. Een dikke zoen, een dikke knuffel, en nog een paar. En je bent juist goed genoeg zoals je bent. Dat is iedereen, in wezen, maar niet iedereen heeft z’n hart openstaan, en jij wel. Dus jij bent al helemaal goed genoeg. Goed. Helemaal goed. Liefs, Liza
Hi, Ik lees je blog al een tijdje zo nu en dan maar heb nooit gereageerd, ooit hebben we elkaar ontmoet in een vorig leven zo’n 20 jaar geleden via t dus kennen doe je mij niet echt. Niet belangrijk, weet verder verder niet wat voor zinnigs ik kan zeggen behalve dat ik het enorm stoer van je vind hoe je dit allemaal aanpakt. Ik weet zeker dat ik het zelf niet zo zou kunnen. En als zelf vader zijnde van een paar kinderen van ongeveer die leeftijd.. Dat lijkt mij nog het meest klote, haar moeten achterlaten ook al weet je dat ze in goede handen is. So far mijn gedachtes, sterkte (wat een kut woord weer) met de komende tijd.
Mooi geschreven weer! Ongelooflijk hoe sterk jij bent. Veel respect. Veel sterkte en ondanks de bitterheid van de situatie nog een mooie tijd gewenst.
Habt Dank für die Zeit, die ich mit euch verplaudert habe
Und für Eure Geduld, wenn es mehr als eine Meinung gab.
Dafür, da ihr nie fragt, wann ich komme oder gehe,
Für die stets offene Tür, in der ich jetzt stehe.
Ook afscheid nemen doe je overwogen, sterk, lief, bijzonder. Fijn je vorige week nog even te zien. Je blijft bij ons.
Hoi Garmt,
Dank je wel, ik ben blij je online ‘ontmoet’ te hebben, je hebt me veel gegeven om over mee- en na te denken afgelopen jaren.
Heel verdrietig dat het einde dan nu toch in zicht is.
Sterke en nog genietse voor jou en de jouwen.
Jeannette
Tranen. Ik wens jou en je naasten ongelovelijk veel kracht toe.
Garmt
Dank je voor jouw levensinspiratie en jouw ongelofelijke vechtlust die zo voelbaar is. Jouw zinnen en woorden voelen zo krachtig dat ze lijken te willen goed maken wat je spieren verzaken. Je kwetsbaarheid en strijd rond t moeten doorstaan van wat echt totaal niet klopt : ALS ..
Ik zet in op de Health research en de briljante data scientists om deze klote ziekte uit de wereld te helpen.
Je hebt zoveel neergezet de afgelopen jaren ondanks…Het mooiste:Zoë .. Niemand wist jou uit.
In gedachte zijn velen bij jou en ik ook.. Je hebt t over de engel. hebt je engelen ruimschoots verzameld. Ik geloof in de 4 de dimensie en ik hoop je raad rond t leven te mogen mee krijgen , ook als je hier niet meer bent . Dank voor t gedag mogen zeggen! Lieve Garmt ik bid voor jouw verzoening met alles wat je liefhebt en loslaat. frank boeijen:
de verzoening
https://youtu.be/bmL4iv7gyhU
Hij zingt voor je!!!!
Alexandra
Hoi Garmt wat een bijzondere reis heb je gemaakt. Dat had ik (we) niet kunnen voorzien toen we 6 jaar terug even samenwerkten. Je gaat natuurlijk veelste vroeg maar tsjonge wat heb je er iets bijzonders en inspirerends van gemaakt. Al ben jij, ik, wij allemaal maar een verzameling sterrenstof weet je toch iets te raken wat verder dan dat lijkt te gaan, dank daarvoor. Veel sterkte voor jou, je familie en Zoë in het bijzonder bij de laatste stap (in deze wereld). See you on the other side. Elmer
Lieve Garmt,
Hier ben ik niet een held in.
Afscheid nemen en woorden vinden uit te drukken wat er door me heengaat.
Gisteren was ik op het BFFE Boeddhistisch Film Festival Europe en een filmregisseur die het Boeddhisme is toegewijd, zei dat het een reden had dat iedereen die daar op dat moment aanwezig was, zielsverwanten in hun karma waren. “Het moest zo zijn…”
Ik heb altijd heel erg geworsteld met de Zin / Betekenisgeving die we aan het leven en gebeurtenissen geven.
Heb het als kind gezocht bij een Jezus waar ik bij op schoot kon kruipen….
Maar die veilige zelf verbeelde Jezus, verbleekte in mijn bestaan toen grote levensproblemen zich aandienden.
En een ik in mij op zoektocht ging naar zijn ‘ware ik’….
Zoekende en onderzoekende bij veel groeperingen, filosofieën, geestelijke, humanistische en politieke stromingen…
Gaf ik het rond mijn veertigste op… besloot nergens meer toe willen behoren of mij toe uitte spreken.
Vond geen antwoorden op vragen naar Zin, oorzaak en gevolg, redenen waarom er lijden, ziekte, verval en dood is.
Ongelijkheid, onrecht, rijkdom, armoede, gruwelijkheden… veel wat mensen elkaar aandoen…
AIDS kwam en daarmee wéér een kentering in mijn bestaan
De kortdurende waan dat ik dacht vrij en blij ‘homoman’ te kunnen zijn.
Belangrijke vrienden leeftijdgenoten, twintigers, dertigers werden ziek,
Hen was ik nabij tot het vreselijke onmenselijke einde van hun leven…
De vragen en boosheid bleven …. ik rouwde om hun gemis in mijn bestaan en het leven voltrok zich…
gevraagd of ongevraagd…. en zo ben ik in mijn 60ste levensjaar….
Waarom? Waarom? Waarom?
Zo onrechtvaardig, zoveel leegte, troosteloosheid, gebroken harten van geliefden, ouders, broers en zussen, vrienden…
Woensdag 4 oktober is het 25 jaar geleden dat ik betrokken was bij de Bijlmerramp.
Ik werkte in een van de flats ernaast als verpleegkundige en woonde er 600 meter vandaan…
Zoveel verliezen, aanschouwen van een vreselijke vuurzee, adembenemende stank, hartverscheurend hoog gegil….
en ook dat verstomde in de nacht, geen vogel die je nog hoorde….oorverdovende stilte in de hele Bijlmer omklemde alles en iedereen.
Uiteindelijk gaf ik het op.
Het zoeken naar het Waarom.
Trok me alleen terug in de stilte van de natuur, starend naar het licht van maan en sterren.
Zoals ik dat deed als kind
als de ruzies tussen mijn ouders me teveel werden.
Een COC tijdschrift maakte reclame over Zen bij twee lesbische dames, 1998.
Nou dat leek me wel wat. Daar kon je toch niet teleurgesteld worden als je niks meer zocht
dan alleen maar stilte.
Garmt dat die stilte zo oorverdovend confronterend kon zijn
de spiegel waar er geen uitweg meer mogelijk is
er geen antwoorden geconstrueerd kunnen worden
slechts vragen verstommen
en geestbegoochelingen
komen en gaan
zoals het onvoorspelbare weer.
Constructen van een Ik uitelkaar vallen
Ideeën en onbedwingbare behoeften
uiteindelijk uitdoven
en stilte alom
het zijn overneemt…
Lieve Garmt
op dat Zen pad, troffen wij elkaar.
Trof jij mij, keer op keer.
Voltrok in jouw omgaan met ALS
en in je mededeelzaamheid van jouw zoektocht
een verdieping en verstilling van de beoefening van ZEN.
Je strijd om te willen leven, met je dochter en vrouw van wie je zielsveel houdt,
je terechte of onterechte worsteling met gelukt of mislukt te zijn als mens, geslaagd succesvol, of niet…
Garmt ook dat herken ik maar al te goed.
Het heeft geen zin om ons met deze mentale vragen te kwellen.
Er is ook geen antwoord op deze aanname dat er een lukken is als mens.
Hoe was het ook alweer?
De kat die kat
De mens die menst
Garmt als iemand dat heeft gedaan
in mijn waarneming
ben jij DAT!
En DAT,
daar wil ik je vanuit de grond van mijn hart,
je voor bedanken
Dat je DAT geleefd hebt
Gemenst hebt met alles erop en eraan
Met de veelkleurigheid en spitstaligheid
met je gevloek, getwijfel, stille huilen en luide humorvolle grappen en grollen
je doorspitten van vragen tot de achterkant van het Niet-weten.
Veel mensen bedanken je daarvoor, geen idee hoe je zoiets zou kunnen ontvangen
in een stadium van alles los te moeten laten…. mijn dankbaarheid aan jou is groot.
Lieve Garmt
Ik Zie je
Ik ben mét je
In het oog van de stilte
Tot dáár!
“Noem mijn naam: ik zal er zijn”
Omarming X
Jos Salutary Moonlight de Vries Spaans
Hi Garmt,
I don’t know if it’s appropriate or if it’s in good or bad taste, but try as I might, I can’t help thinking of a scene from Bladerunner. I know the original quote is from Lao Tzu but Bladerunner is one of my favourite films and I never got to meet Confucius anyway. You will know this far better than me, but I suppose that our fondest memories provide us with emotional support and resilience in difficult times, so I’m going with Bladerunner.
You will remember the scene where Tyrell smugly tells Roy “The light that burns twice as bright burns half as long, and you have burned so very very brightly”. Well that didn’t go down very well with Roy as I remember but I hope that will accept it from me as a compliment from one of your many admirers and acquaintances over the years.
Although we worked together, being in different countries meant that we didn’t get to meet very often. I will never forget the time that I arrived at your flat after a very early flight, a long day at work and as much sushi as we could eat, to find that you had bought a bass guitar for me to jam along with you because you had recently started guitar lessons and knew that I used to play. We tried a few of your single malts and played Guitar Hero on the Playstation. You introduced me to GTD and Omnifocus the next day and we discussed music on the drive in to work the next day. I introduced you to Jean Jacques Burnell and the Stranglers’ version of Walk on By. It didn’t seem like a fair exchange to be honest. You were the coolest and most generous guy that I knew. I cursed the fact that I lived so far away – and that was before you became a Biotech warrior!
Seeing you in Glasgow in March 2014 just broke my heart. It was a bitter-sweet pleasure to spend some time with you but I knew that I probably would not see you again. You were very dedicated to your campaign and your friends were concerned that you should perhaps be spending more time with your family. I’d like to say I stepped out of your life to let you get on with that but the truth is that I’m not as strong as you are. I cried all the way home from Glasgow and I’m getting the keyboard wet as I type this now. I feel privileged to have known you, however briefly.
I’d say Lao Tzu’s formula is correct but I’m with Roy on this one.
Go to sleep in peace with your loved ones around you knowing that you will never be forgotten.
You are and will always be an inspiration to me.
Thank you for sharing your light.
Andrew
Ik ben er stil van. Wat een kracht en energie, wat een doorzettingsvermogen en kwetsbare openheid. Diep respect. Ik ben blij dat ik je heb mogen leren kennen, dank daarvoor. Ik zal je niet vergeten.
Veel sterkte en rust Garmt, en veel sterkte en liefde voor je naasten!
Olivier
ALS het dan zo ver is…
Slik….
Goede reis Garmt…veel kracht en liefde gewenst voor je vrouw,dochter en andere liefdevolle mensen om je heen….
Dank voor jouw verhaal…
Dank voor jou leven…
Respect. Je hebt in ieder geval een dijk van een inspirerend monument voor je dochter neergezet hier, en voor vele anderen.
No man is an island,
Entire of itself.
Each is a piece of the continent,
A part of the main.
If a clod be washed away by the sea,
Europe is the less.
As well as if a promontory were.
As well as if a manor of thine own
Or of thine friend’s were.
Each man’s death diminishes me,
For I am involved in mankind.
Therefore, send not to know
For whom the bell tolls,
It tolls for thee.
https://www.mbeckler.org/perspective/perspective_image.png
Grote Lieverd,
we waken deze laatste fase allemaal met jou
onze harten slaan een slag harder om die van jouw kracht te geven
zodat je kan loslaten en gaan in vrede
op de vleugelslag van je steeds groter groeiende vleugels
niemand zal je plek innemen
de leegte zal in de loop van de tijd gevuld worden met dankbaarheid
en het verlangen om je weer te zien als wij ook aan de overkant zijn
Je bent geliefd!
Amen. Ook voor Iris, Zoë, je familie en vrienden. Je bent me dierbaar.
Dank!
Dat jij mij, ons even wilde raken met jouw verhaal en jouw reis.
Veel rust en sterkte met deze laatste stappen. En veel kracht voor jouw dierbaren.
Ik zal jou niet vergeet….. en zij al helemaal niet.
Garmt,
Bedankt voor alle verhalen. Het komt heel dichtbij als je het leest. Ik kan me niet voorstellen hoe deze realiteit voelt voor jou en jullie, maar bedankt dat je me er een klein beetje van laat proeven door je verhalen. Heel veel kracht en sterkte gewenst ook voor Iris en Zoë.
Heel veel lieve groeten,
Vera
Hi Garmt,
Ik lees al een tijdje je blog en je inspireert me en ik herken ook veel, 8 jaar geleden stond mijn vader voor dezelfde keuze in zijn leven na een lange strijd tegen ALS. Ik denk regelmatig aan jou, je vrouw en je dochter die toevallig op hetzelfde kinderdagverblijf zit als mijn zoon, nou ja toeval daar geloof ik eigenlijk al jaren niet meer in. Jullie hebben na de geboorte van Zoe zelfs dezelfde kraamzorg gehad als ik heb mogen krijgen en zit ik op mijn werk dagelijks tegenover Marlijn, de vrouw van Ruud van Buren, die jij volgens mij wel kent. De wereld is soms zo klein maar ook zo groot. Ik wens jou en je gezin de aankomende tijd heel veel sterkte toe.
Groet,
Hester
Dank.
Vorig jaar net doorgestuurd naar het UMC las ik een blog van jou. Indringend, grijpend, niet ontkomend geschreven. Ik wist eigenlijk niets maar dan ook niets. Nu nog steeds niet… wel heb ik ,mede door jou, veel woorden om over na te denken. Ga ik dat ook allemaal meemaken, niet meer hand in hand wandelen, kleinkind optillen en knuffelen, feesttaart eten, cocktail drinken, zelf gaan plassen, poepen en m’n billen afvegen, niet meer babbelen of gewoon ja graag of nee, donder op! zeggen, voluit adem halen, afscheid nemen. We kennen elkaar niet maar ik wil graag dat je weet dat je mij intens hebt laten schrikken met jouw woorden maar opzij leggen kon ik je niet. En ik weet dat ik je opnieuw zal herlezen. Dank je Garmt.
Dankzij jouw blog heb ik een blik kunnen werpen in de wereld die ALS heet. Ik heb je blogs met interesse, verdriet, een lach en afgrijzen gelezen. Je hebt een heel bijzondere stempel gedrukt, veel mensen geïnspireerd en aan het denken gezet. Ik zal je verhalen en de facebook updates van Jiska straks gaan missen (maar hé gelukkig zijn daar straks nog 2 mooie boeken!), heel veel sterkte met wat komen gaat.
Garmt
Bedankt voor het delen van je leven met ALS. Wat een rotziekte!
Je bent druk met het “voortleven” in dit leven. Ik zag net je spotify playlist op twitter.
Ik hoop dat je het echte leven vind. Je bent Geliefd door je Maker. De Schepper van hemel en aarde. Geen God is als Hij.
Ik hoop dat je eeuwig mag leven in Zijn aanwezigheid !
Ik bid voor je. En voor je vrouw Iris en je dochter Zoë!