Garmt

Ik ben dus dood. Dat is niet zo erg, althans, niet voor mij. Ik wil jullie verdriet niet kleineren. Ik wilde dat ik jullie allemaal kon troosten, ik haat het dat mijn dood jullie pijn doet. Maar, voor mij is het niet erg. Ik heb gedaan wat ik kon en ben gestorven met een glimlach. Te vrede. Ik ben gestorven als mezelf, als Garmt, de man die ik ben. Was.

Het is best een luxe dood geweest. Ik was al weken aan het doodgaan, mijn kruin jeukte van het leven dat gestaag naar buiten glipte. Na elk afscheid was ik minder levend. Elke dag gaf ik weer een stukje strijd op. Het is schitterend om zo te kunnen gaan. Ik kon bijna gaan vliegen van alle veren die ik de laatste weken (in mijn kont) heb gekregen. Met zoveel liefde en dierbaren omringd worden tijdens het sterven, al jaren, dat is een luxe die weinigen gegund is.

Mijn boodschap die ik de wereld te vertellen heb is wel duidelijk, toch? Zo nee, koop mijn boeken! Hahaa! Vooruit dan, nog een paar laatste tips, naast dat iedereen moet leven en sterven zoals ik, GVD.

• Koop de duurste speakers die je kunt betalen. Heus.
• Lief zijn voor jezelf is een loze kreet als je het niet balanceert met streng zijn voor jezelf.
• Ik heb pas recent geleerd van Iris dat je sommige dingen gewoon moet laten rusten. Pick your battles en koester geen wrok. Leer dit alsjeblieft eerder dan ik.
• Krab niet aan je scrotum als je net rode pepers hebt gesneden. Dit is belangrijk genoeg om te herhalen.
• Leer te luisteren. Alles geeft antwoord als je goed luistert.
• Doe zoals ik, of eigenlijk, doe maar niet. Heb de ambitie om uit te vinden wie je bent. Doe dan zoals je bent.

Ik kies enkele namen uit de oneindige lijst van mensen die ik enorme dank verschuldigd ben.
Ten eerste, Iris. Het is onvoorstelbaar hoe jij het volgehouden hebt. Wij zijn elkaar trouw gebleven, op onze eigen manier, die soms door niemand inclusief onszelf begrepen werd. Ik ben zo ontzettend dankbaar dat Zoë bij jou opgroeit. Ik vind het een wonder dat we elkaar gevonden hebben en bij elkaar zijn gebleven. Ik blijf bij je.

Ik ben een lastige klant van het zorgstelsel. Erger nog, daar was ik trots op. De revalidatiearts moest me bijvoorbeeld tot de orde roepen als ik weer eens een welwillende diëtist voor Hitler had uitgemaakt. Sorry.
De combinatie van euthanasie en orgaandonatie was nog niet in deze provincie uitgevoerd, dus een obstinate verlamde beroepscriticus was een fijne eerste keer voor het ziekenhuis, toch? De complexiteit van deze hele operatie is bijna niet voor te stellen en het hele team van specialisten in het UMCU en er omheen verdienen mijn dank voor het mogelijk maken van m’n laatste wens. Dank jullie wel. De twee huisartsen die ons begeleid en verzorgd hebben zijn onbetaalbaar. Inge, bedankt. Irene, bedankt.

ALS, ik wens je dood en ik weet dat je mijn trap in je ballen voelt. Je hebt mijn toekomst afgepakt, de mensen van wie ik houd pijn gedaan en mijn gezin beroofd. Je bent een klootzak en je gaat eraan. En toch, en ook… Bedankt voor je inspiratie en het gevecht. Bedankt voor je lef om het tegen me op te nemen. Bedankt voor wat je in me naar boven bracht en dankjewel voor de luxe dood.

Zoë, zonder jouw liefde had ik het nooit zo lang kunnen volhouden. Iris, ik hou van je.

Mijn liefde en licht blijft. Voel maar, kijk maar. Ik ben er nog steeds. Dankjewel.