Dallas Buyers Club

Mokerslagen.

Jarig – 37. Gefeliciteerd, en nog vele jaren! Ja. Dat hoop je dan. Bam.

Feestje, BBQ op het balkon. Matthijs trekt zich vijf keer op aan de ijzeren balk. Met een grijns wil ik het ook proberen. Ik krijg mijn arm niet eens hoog genoeg. Bam. Aan de groepsgesprekken kan ik nauwelijks meedoen. Bam. Half uurtje later. Jos tilt me naar de badkamer om mijn gezicht te wassen en we huilen samen.

Ouders komen langs, vragen me iets te schrijven. Drie regels tekst kost tien minuten en doet pijn aan hart, spieren en ogen. Bam.

Later die avond skype ik met zus Reneke. Zwanger – wow, gefeliciteerd!!! Dan mag je alleen niet 36 uur in een vliegtuig. Het vroegste dat ik Reneke weer kan zien is december, ze kan niet komen in mei en ook niet in september. Bam.

Ik stap op de fiets. Dat gaat zo wankel dat Iris ervan moet huilen. Ik stap af en troost haar. Fietsen gaat niet meer. Dan wandel ik maar naar Paul. Bam.

We kijken Dallas Buyers Club, een inspiratie voor MyTomorrows. Heftig. Fuck. Quote: Sometimes I feel like I'm fighting for a life that I ain't got time to live. Bij het afscheid zegt Peter: nog even en ik ben echt sterker dan jij. Peter doet meer dan 600 push-ups per dag. Ik probeerde het laatst en kwam tot nul. Bam.

Als ik het lijstje zo maak valt het eigenlijk best mee. An anvil will wear out many a hammer. OK, niet googelen want volledig uit context (ik beschouw mezelf niet als een submissive), maar in dit geval: kom maar op, klootzak. Ik kan je hebben. Met je hamertje tik, "bam", ik lach erom. Ha. Ha.

Ego.

Het boeddhisme wordt wel omschreven als een set 'tools' om je leven makkelijker te maken. Dat beaam ik zeer, ook al snap ik ze nog lang niet allemaal. Neem nou die les van "geen applaus" (Joko Beck, Everyday Zen, geloof ik). Ik snap conceptueel wel dat je gelukkiger wordt als je dingen niet voor een beloning doet, maar het lukt me niet. Mijn ego zit me teveel in de weg. Die ALS-dingen, die doen we voor the greater good, en een beetje voor mij, toch? Waarom wil ik dan ook nog applaus? Waarom word ik jaloers als Bernard in de Quote wordt geinterviewd over het fonds? Sinds wanneer kunnen Quote-lezers mij iets schelen? Of BNN-kijkers? Of radio-1 luisteraars, of FD lezers? Iedereen die er echt toe doet weet toch wat ik bijgedragen heb – waarom is dat niet genoeg? Ik heb een fucking award gekregen van Leonard himself, de god van ALS, en nog ben ik niet tevreden? Een zware jongen uit de financiele wereld vertelde me vrijdag nog met tranen in zijn ogen dat ik mountains aan het moven ben, en nog is het niet genoeg? Het voelt als zelfverloochening als ik de behoefte om 'nog meer' gezien te worden voor wat ik doe negeer, en het voelt als kleutergejengel als ik het weer eens ter sprake breng. More zazen, zou de japanse meester zeggen, ik heb er alleen geen tijd voor, de adem van de dood in mijn nek doet me rillen en dat zit zo lastig stil.

LEEF.

Hij vind mij een onbeschofte vlegel en ik hem een laffe zak. Hij vind dat ik alle grenzen te buiten ga en ik vind dat de zijne veel te dicht bij hem liggen. Ik weet niet precies wat hij mij verwijt maar ik heb me inderdaad niet aan alle normen der moderne etiquette gehouden. Ruzie met een familielid. Gebeurt soms als je van elkaar houdt, denk ik dan, en misschien komen we over onze wederzijdse teleurstelling heen. Toch niet; ik krijg een cryptisch kaartje waaruit ik denk op te maken dat hij nooit meer contact met me hoeft. En hij sluit een gedicht bij. In plaats van te doen wat ik moet doen (opbellen en praten) besluit ik het hier van me af te schrijven. Het gedicht heet "Het Werelds Geluk" (monsieur Plantin, Frankrijk, 16e eeuw). De laatste zin luidt:

In eigen huiselijke kring de dood afwachten.

Fuk dat.

Monsieur Plantin zou het vast goed kunnen vinden met Awee Prins, ook zo'n nietsnut. Niets mis met genieten van kleine dingen; lopend naar Paul die dit voor me tikt geniet ik van de geur van een stadsbus, het haar van een fietser, het zweet op mijn rug en het vooruitzicht van een goede vriend. En ik geniet er ook van honderd fucking miljoen euro in het gezicht van die ziekte te smijten . Dat hoort niet, of zo? Ik heb het nog steeds niet begrepen, dat wereldse geluk. In mijn idee van geluk kun je prima vrede voelen en vechten tegelijk en daar nog van genieten ook. Er komt vast een tijd om de strijd te staken, maar ik ben heel blij nooit geluisterd te hebben naar kreten als "rustig aan", "kleine stapjes", "het-is-een-marathon-en-geen-sprint" en mijn favoriet; "jouw tijd komt nog wel". Dan had ik nu een onvervuld leven, dan was ik nu met een onbevredigde bucket list blijven zitten. Wat ik wil zeggen? LEEF, GODVERDOMME.