Keep ‘em separated

Tien voor elf. Ik loop uit de kroeg naar huis. Twee biertjes op.

Een grijze man van 50 staat langs me heen te turen. Ik kijk om. Ik zie een hond in de verte. Ah.

"Ik kijk naar mijn hond".

"Ah, ik dacht al. Welk ras is het?"

"I don't understand. Oh, een Golden Retriever."

"Ja, ik praat wat onduidelijk, sorry."

Hij loopt door zonder iets te zeggen en ik heb een kutgevoel. Ik loop naast hem: "Het is niet dat ik dronken ben."

"Jaja, het was gezellig in de kroeg."

"Nee, ik heb A (adem) L…S"

"Oh, vervelend."

Hij heeft het wel gehoord. We lopen nog tien stappen verder en ik sla af. De toon die hij hanteerde doet woede en nog een antwoord opborrelen: "Een dergelijk badinerend statement, gecombineerd met het soort A-hemd dat u onder uw overhemd met korte mouwtjes draagt (eigenlijk kan ik hier stoppen), plus het feit dat eea niet geheel en al te verklaren is door de omstandigheden (het is laat, ik kom uit een kroeg, het is donker, maar u startte het gesprek en ik zei alleen beleefde dingen), doet me vermoeden dat u als mens niet alleen in deze situatie ernstig tekort schiet maar dat u op veel 'meer vlakken in uw leventje regelmatig met vraagtekens in uw hoofd achterblijft waarom al die anderen gek zijn en u niet. Toch?".

Maarja, spreek dat maar eens uit met een ALS-stem. En hem puberaal in elkaar timmeren kan ik ook niet meer.