Holiday

From: Garmt

To: Menko, Paul, Martijn

Date: 2014-02-28 19:15 GMT+01:00

Subject: Holiday

Kies maar, MC Miker G, of Madonna, of 10cc, Franz Ferdinand hadden we al gehad. (red.: je vergeet Green Day)

Mannen! Een brief uit het klooster. Met duim op een telefoon geschreven, ook zennies gaan met hun tijd mee. Het is nu ook bijna de snelste vorm van communiceren voor mij, ik hoop dat die duim het nog even blijft doen. Tikken gaat traag en doet snel pijn helaas.

Nog even en we gaan op vakantie met zijn vijven. Een jonge vader, een perfecte reisgenoot, een Alfa-mannetje (bij gebrek aan beter automerk?), een zieke en een ziekte. Die klootzak rijdt als ongevraagde metgezel altijd met me mee en helaas dus ook met ons. Ik mail jullie andermaal om er op voorbereid te zijn, of om begrip of raad te vragen misschien. Ik weet niet meer zo heel goed hoe om te gaan met deze ongenode gast. Ik schop hem al maanden in de kloten maar hij heeft tot nu toe ballen van staal. Zijn pesterijen en tikkies terug beginnen me murw te maken.

Een week of twee geleden heb ik een dure cursus verhaaltjes vertellen gratis gekregen. Ik heb de hele dag kunnen oefenen op een groep medestudenten. Die waren eerlijk in hun feedback dus zo onderhand weet ik wat mensen willen horen als ik mijn verhaaltje vertel. Dit willen mensen wel horen:

Hey, ik ben Garmt. Niets te klagen, alles toppie, ja, klein probleempje, dodelijke ziekte, maar, dat gaan we lekker fixen. Geloof me maar, it's a million to one chance but it will work en dat kun je aan me zien dus doe mee want dan voel je je lekker. Mazzel!

Dit is het verhaal wat mensen niet willen horen:

Ik droomde laatst dat ik weer normaal kon praten. Voor het eerst dat ik me in mijn droom bewust was dat dat dus niet normaal was. Ik zei de namen van ons kind in mijn droom. Toen werd ik wakker en ging ik naar het ziekenhuis. Vergaderen over MinE en daarna weer het Ozanezumab infuus. Op de conference call over het fonds hoorden ze mijn auw toen de naald erin ging. Vriend S. wachtte geduldig tot de call afgelopen was en haalde toen twee zachte broodjes. Even later kwam Frank binnen. Hé Frank! Tijd niet gezien. Even wachten tot hij z'n antwoord op een iPad intikt. Joh, vorige keer liep je nog zelf en nu een karretje met een joystick. Zijn vriend vraagt: heb jij hetzelfde euvel? Ja, ik heb hetzelfde euvel. Dan weet je vast hoe het voor jou eruit gaat zien, zegt ie. Wat een behulpzame opmerking, ik had me er zelf inderdaad nog geen voorstelling bij gemaakt. Nog een vergadering met het bedrijf dat de stem maakt en nog even langslopen bij een paar helden van MinE en dan snel naar de Fysio. We maken de balans op: naweeën van de gekneusde rib, een peesontsteking aan mijn rechter achillespees, veel blauwe plekken door een val van de trap, een verrekte hamstring door een onhandige beweging bij Menko thuis, en mijn rechter biceps doet vandaag nog maar 2.5kg. Toch maar goed dat ik hier dan elke week kom trainen he? Het lukt me tot drie keer toe om van de tranen te winnen, niets aan de hand. Bij een oefening kijkt ze nog even naar mijn kuit. Ja. Duidelijk dat het daar nu ook al zit. Mijn onderbewuste herinnert me eraan dat Reneke vertelde dat de migratie naar de derde regio vrij bepalend is voor de prognose (hoewel het koffiedik kijken blijft in individuele gevallen). Wat voor conclusie de lezer er zelf uit trekt mag misschien gevoed worden door het woordje "al" anderhalve zin geleden.

Ik kom thuis en kan het niet eens meer opbrengen om blij te worden dat de koop van ons schitterende nieuwe appartement rond is. Iris heeft like a boss even in haar eentje binnen twee maanden iets gevonden, bezichtigd (ik mocht natuurlijk wel mee), onderhandeld en rond gebreid. Bij het hypotheek gesprek zei ik alleen "Eh" terwijl zij de adviseur fileerde. Nog zes maanden wachten op de sleutel. Zes maanden geleden was de horizon nog zestig jaar weg. Nu…

Dit was mijn dinsdag. Één dag. Woensdag heb ik weer zo'n verhaal met dingen die ik voor het laatst kan, donderdag valt er weer iets te verslikken, vrijdag val ik om tijdens het lopen. Dit is het verhaal dat niemand wilt lezen, ik heb de blogs van andere patiënten doorgenomen en verhalen over de ziekte en haar gevolgen boeien niet. Ik neem hier de vrijheid omdat jullie geen blog lezers zijn maar mijn vrienden (sic).

We gaan op vakantie, en ik hoop aan zoveel mogelijk dingen mee te kunnen doen. Ik hoop dat jullie me helpen genoeg te slapen en dicht bij me blijven als we gaan vissen want voor je het weet verlies ik daar ook mijn evenwicht en verdrink ik in een zalmfilet (autocorrect ah hah haaa). Om het nog wat echter te maken: misschien heb ik hulp nodig bij het aankleden en uitkleden. Ik stond laatst op een wc te worstelen met de knoop van mijn broek bijvoorbeeld. De ziekte negeren of vooral proberen koste wat kost vrolijk te doen zal denk ik geen werkzaam recept zijn voor een gezelschap als het onze. En dan heb ik het overigens nog niet gehad over waar ik het meest bang voor ben:

Sinds de diagnose ben ik veel aan het genieten en veel bij en veel verdrietig. Dat is allemaal prima. De afgelopen weken ben ik vaak droevig en somber. Dat is wel echt klote. Somberheid zorgt ervoor dat je bijna nergens meer van geniet. Daarom dat ik de productieve uren die ik heb volledig in het werk stort – bevrediging of sorts. Ik hoop dat we samen kunnen genieten van de vakantie. En van elkaar. Ik weet niet hoe dus help me ermee, alsjeblieft. En schrik niet als je me ziet lopen maandag.

Garmt