Trouble

Well I've been saved…
by a woman
I've been saved…
by a woman
I've been saved…
by a woman
She won't let me go
She won't let me go now
She won't let me go
She won't let me go now

 

Maar goed, dan wordt het wel een heel klef postje, laten we dan maar even Daft Punk opzetten. Desalwelteplus, lieve kijkbuiskindertjes, KOOP die CD. Trouble. Ray Lamontagne. Ja, dit gaat nog, even kijken, zeker 586 mailtje zo door, totdat ik AL mijn CD's heb gehad. En het wordt, in tegenstelling tot wat ik beloofd had, nog niet veel rustiger.

 

Iris heeft een lastig gesprek met haar werk gehad vandaag, en dit keer liep het beter dan de vorige keer. Dat is iets om blij over te zijn, het was een grote zorg dat het niet zou lukken er goed uit te komen. Jos, goedmoedige en kalme en wijze beer die hij is, heeft het gesprek met Iris voorbereid en haar tijdens het gesprek gesteund. Jos, je helpt mijn vrouw, en ik ben je dankbaar, dat weet je, maar het voelt zo raar, als voorbode, om nu al mijn vrouw niet zelf te kunnen steunen. Het zou geruststellend moeten zijn dat ze geholpen wordt, het zelf zo netjes voor haar rekening neemt, maar als ik even niet op mijn gedachten let piept bij het zien van zo'n situatie er zo eentje binnen, zo van: ja, straks, weet je, vulmaarin, en dan: ja ho even. Hoezo ja straks? Ik ga toch niet dood of zo? Oh. Wel dus. En dan gaat Iris gewoon verder. Hoe sneu is die gedachte. I didn't get the memo that I'm dying and life goes on. En de pijn die in langzame concentrische cirkels wacht tot ik even op adem ben kiest altijd dan zo'n moment om even door te steken. Venijnige klootzak: "Joehoe, ik ben er weer, ik ga je doodmaken", en dan denk ik: fok jou. Niet. Die ziekte, die gaat me doodmaken, de rest is headgames, en ik heb fucking niet honderdvierentachtig therapiesessies en twee miljard jaar zenzitten geoefend en twee meter aan zelfhulpboeken verslonden en me door zes scholen heengeworsteld waar ik allemaal gepest werd om me door fucking headgames te laten verslaan. Kom maar op. Volgende ronde. Insert willekeurige vloek om deze paragraaf aan kracht bij te zetten hier.

 

G, mijn manager, zei het ook al, zoiets. Hij was bij de bruiloft, zag dat we perfect aan elkaar gewaagd waren, hij zegt: ja, dat is nu ook voorbij. Ja. Tsja. Ja. Ik niet echt meer voor haar zorgen, bedoelt hij zoiets? Die woorden zijn nog niet echt tot me doorgedrongen. Ik voel dat hij gelijk heeft en dat ik niet wil snappen wat het betekent.

 

Even terug naar het Gevecht. Je project is pas gestart als er een sharepoint en een wiki en een kick-off-meeting is. Nou, het project is gestart. Bam. Een dingetje ervan in ieder geval. Werd ook wel tijd zeg, ik ben al fucking drie weken "ziek" en nu pas een kickoff meeting? De gemiddelde mens stapt toch binnen een week wel over zijn denial heen? Dus. Acht mensen van eh vier nationaliteiten die bij elkaar eh negen talen spreken en op drie continenten werkzaam zijn gaan zich de tering googelen en bellen om elke experimentele behandeling die maar bestaat voor ALS boven water te krijgen. We gaan vervolgens met een Westvleeteren in de hand aan de grootste ALS expert van Europa vragen waarom hij (en let op, hier ontspoor ik even, meneer ALS expert, als u dit leest, het is een grapje) NOG STEEDS bezig is een baan te hebben als die cure voor ALS gewoon op het internet te vinden is bij een Israelisch bedrijf dat BrainStorm heet, ofzo. Werkverschaffing! Komop! Zeg nou maar waar je dat geneesmiddel verstopt! Ik, Don Quichot. Ja.

 

Sprak met ene B. Ook een ALS-patient. De eerste waar ik in het echt mee praat. Hij heeft het al vier jaar maar praat wel nog volledig normaal. Hij heeft maar een jaar denial gehad en daarna ook alle experimentals geprobeerd. Hij zwemt ook vrolijk mee bij de city swim. Zijn zelf opgerichte bedrijf is eigenhandig bezig met het grootste onderzoek naar ALS aller tijden. Hm. Eerst mijn eigen gevechtje even proberen. Meanwhile kom ik nauweliijks meer uit mijn woorden, maar mijn arm is stabiel. Ik heb nog geen nieuwe pushups durven doen uit angst dat het er minder zijn, maarja, dat is een beetje een selffulfilling prophecy. OK, ik hoor je, ik doe het morgenochtend, het is nu te laat.

 

Which reminds me. Ik blijf mijn hele leven al veel te laat op. Ik hou niet van het einde van een feestje. Lowlands was ook zo; alles prima (relatief dan), en dan vlak voor Nick Cave begint, realiseer je je ineens: oh kut het is zo voorbij. Een deel gaat nu al weg. Afscheid nemen. Gadver. Ah nee. Jamaar. Zie ik ze nog wel? Ben ik nu weer alleen? Waarom is het niet genoeg dat we hier nog met zijn drieen zijn? Waar gaat iedereen heen? Waarom doet dit ineens zo ontzettend vervelend pijn? Net was het nog zo leuk? Een feestje is leuk maar het einde niet. Uitstellen. Uitstellen. Tot het vier uur 's nachts is. En je echt niet meer kunt. En je op een gegeven moment denkt; het kan niet anders. En dat het dan toch nog onverwacht komt. En dat je je wel realiseert dat spijt hebben geen zin heeft maar dat… ja, dat dus. Zoiets. Zal het straks ook zo gaan?

 

Ohja. Een disclaimer nog. In mijn vorige post schreef ik over "things that make me cry in a bad way". Verschillende personen voelden zich aangesproken. Dat is niet nodig. Zo, genoeg over gezegd.