Dat stuk tussen haakjes verdient een korte toelichting. Een van de eerste dingen die me richting Zen trok waren de boeken van Janwillem van de Wetering. Die boeken vertellen over zijn reis naar Japan, zijn ervaringen in kloosters en met zentraining. Hij maakt geregeld het instituut en symbolen en eigenlijk alles aan Zen belachelijk. Een goed voorbeeld daarvan vindt hij in een overgeleverde belevenis (uit de tiende eeuw) die thans als koan fungeert: “Een monnik vraagt meester Ummon, ‘wat is boeddha?’ waarop Ummon antwoordt, ‘poepstok’.” Oftewel, er is niks heiligs aan, aan die hele boeddha, niets is heilig en daarmee alles. Mijn beperkte begrip in ieder geval. Dat zorgde voor een heel benaderbare boeddha. Ik ben opgegroeid met christelijke kerkdiensten, preken en psalmen en hoge echoende kerken waar je moest fluisteren uit respect voor God, met een hoofdletter en onoverbrugbare afstand tussen Hem en mij. Geen gozer waar je nou gezellig mee gaat kletsen of zo. Veel later heb ik wel iets meegekregen van het nut van nederigheid, dat eigenlijk vanzelf komt als je durft te gaan zien hoe ontzettend nietig je bent, maar dat is een les voor gevorderden. Niet een beginpunt dat je er eerst instampt, voor mij werkt dat niet. De vrijheid om alles belachelijk te maken, alles ter discussie te stellen, elke keer mijn leraren te vermoeien met alweer dezelfde basisvragen, dat leidde tot overtuiging. Ergo, Bob Dylan is een muziekgod én een poepstok.