This is what it feels like

Armin van Buuren of zo? Net vaak genoeg geluisterd om het nog niet kotsbeu te zijn (drie keer dus). Maar misschien is dat wel het thema van dit blog. This is what it feels like. What "it" is this? Jaaaaa…. Ik lees trouwens net de lyrics voor het eerst ook. WTF – gaat dat over liefdesverdriet? Niet de bedoeling. Hou het maar even bij "this is what it feels like ooh oh oh oh ooooh orgastisch geluid".

I see a darkness. Van Bonnie Prince Billy. Van het ene uiterste naar het andere. U kent het misschien van Johnny Cash, die het coverde op American Man III, u weet wel, van die reeks, (Johnny's versie staat dus wel op spotify, die van BPB niet). Die JC covers zijn bijna allemaal wel amusant maar hebben eigenlijk geen andere functie dan een wegwijzer te zijn voor het grotere publiek naar de echt goede nummers op deze wereld. Want u dacht toch niet dat hij Hurt geschreven had, voordat Trent Reznor wereldberoemder was dan die ouwe neppert?

Het is lastig schrijven over depressieve shit als je net een heerlijk gesprek met je vrouw hebt gehad. Dat heeft ze dus maar weer mooi verpest! Ha. Het ging dus over I see a Darkness. Dat had de titel van de vorige blog moeten zijn. Dat nummer speelt zich af, ik denk, op twee barkruks met een goede vriend. Niet helemaal maar toch. Er zit schoonheid in de Vestingbar, in de Van Velsen, in Kafe Belgie, in godverdomme heb ik het alweer over schoonheid. Anyway, als je je aangesproken voelt, als ik tussen mijn 18e en mijn 30e bier met je heb gedronken tot na 03.00u, of een keer in de Louis Hartlooper en je nu kaal bent en een baard hebt, dan gaat dat nummer dus over ons. Lees de lyrics, Bonnie doet het beter dan de rest.

Ja, ik heb niet zoveel te melden dit keer. Ik had allemaal depressieve shit over te brengen, maar als je dan ineens zo opgewekt bent als de tyfus is de adem goed uit je longen geslagen.

Verwacht veel updates de komende dagen – er is een hoop te vertellen!