Push the Sky away

Het was een mooie week. Objectives geticked: de strijd tegen ALS een mooi stuk verder geholpen (waarover later meer) – check. Schitterende herinneringen gemaakt met bijzondere vrienden – check. Gezien dat ik impact op mensen maak door na al die jaren eindelijk echt mezelf te durven zijn – check. Een middag en avond met aandacht en liefde voor elkaar doorgebracht met Iris en gezien dat het goed is met ons – check. Die meneer die zei dat ik wel vooral echt het beste uit elke dag MOET halen niet uitgelachen of op zijn bek geslagen – check. Gast, ik ben goed bezig, en ik ben zeker genoeg om het je niet eens uit te hoeven leggen.

Hooguit een puntje dat nog wat aandacht verdient. Het was ook een week met vier uur slaap per nacht, buikgriepjes en duizeligheden en een gigantisch oplopende backlog aan gedachtes in mijn hoofd die er op een stil plekje graag uitwillen. Al acht dagen niet gemediteerd en dat is, denk ik, in zeven jaar niet meer voorgekomen. Dus. Ik zorg nog niet zo heel goed voor mezelf. Dus het voornemen: morgen mag je uitslapen (bah wat een linda-gedachte; ik mag lekker uitslapen van mezelf want ik geef mezelf die toestemming omdat ik het nou eenmaal VERDIEN ja fijn heerlijik) en daarna ga je direct zitten op je kussen.

Dat uitslapen lukt nog wel, maar dan de lange lange wandeling van de badkamer naar het kussen. Ik zie op mijn telefoon dat de onkosten van vorige week betaald worden maar de uren van het team nog niet en het is vandaag timesheetdag en – hostop. Later vandaag. Ik loop de trap op, zie een kapotte toets op mijn laptop, ik moet even vragen aan – hostop. Eerst zitten. Ik loop richting keuken – het is al half elf, misschien moet ik Inez SMS'en, we zijn door puur geluk tegen iemand aangelopen die rijker is dan nr 1 van de Quote 500, en het schijnt dat hij geinteresseerd is in investeringen in biotech, en vandaag moeten we hem de pitch sturen, en die zou ik schrijven, maar ik wil eerst zitten dus misschien moet ik even doorgeven dat ik wat later ben en – hostop. Ohja, we gingen zitten. Ik trek de koelkast open en smijt hem weer dicht – eerst zitten. Het is al half elf, ik kan nu nog de huisarts bellen voor die afspraak – jammer dan. Eerst zitten. OK. Ik ga in de richting van het kussen, zie de microfoon waar ik de laatste 100 zinnen nog mee moet opnemen voor 31 december 2013, ik buk me om de kaars aan te steken, ik wil me omdraaien: als ik nu even opschrijf dat ik niet moet vergeten vandaag het verhaal voor die ene newsletter in te leveren en dat ik die call met het Wellcome trust nog moet samenvatten en doorsturen en – hostop.

You've got to keep on pushing

Push the sky away

Dit is de oefening. Vechten tegen een monster dat, ik kan het duidelijk zien, zich niet meer helemaal onoverwinnelijk waant in het aanzien van onze vechtlust, is makkelijk. Jezelf veranderen niet. Zeker als twijfel over je richting je eeuwige valkuil is. Ik oefen erin mezelf met liefde en aandacht naar het kussen te brengen – wat voor onwaardige vader zou ik zijn als ik niet eens mezelf goed kan opvoeden.

And if your friends think you should do it different

And if your friends think you should do it the same

You've got to just keep on pushing

Keep on pushing

Push the sky away

Ik bereik het kussen en schrijf daar deze post in mijn hoofd. Toch weer iets gedaan, maar vooruit, ik kom ermee weg. Dit wordt een mooie dag.

And some people

Say it's just rock 'n roll

Oh, but it gets you

right down to your soul