The Show must go on

Het is maar goed dat ze nog even in de buik zit. Ik blijk toch herstellende van een lichte hersenschudding, getuige het gebrek aan energie en de hoofdpijn bij alles. Dit weekend had ik whatsapp-ruzie met een dierbare; een van de oorzaken van de frustratie bleek te schuilen in het idee dat ik mijn gevoelens niet altijd duidelijk met hem deelde. Ik zal jullie de hele exchange besparen, maar toen hij me op het laatst vroeg "Laat me alsjeblieft weten wat je voelt en wat je denkt" was ik toch maar weer eens narcistisch genoeg om daar antwoord op te geven. Hieronder dus de mail die ik hem stuurde (een klein beetje gecensureerd, want dat verhaal over die hoeren en die coke hoeven jullie niet allemaal te lezen).

 

———- Forwarded message ———-

From: Garmt

Date: 2014-07-21 22:23 GMT+02:00

Subject: Re: zondagmiddaggedachten

To: dierbare vriend

 

Ik voel me KUT

 

er staat een nieuwe X3 voor de deur al een week

ik zit tot nu toe alleen op de passagiersstoel

dat is kut

 

de mevrouw van de thuiszorg

roept keihard

"ZO HOOR, GAAT U HELEMAAL NAAR AMSTERDAM TOE VANDAAG? KNAP HOOR!"

terwijl ze mijn voorhuid wast

dat is best kut

en ik ben niet doof

trut

 

in een ijdele bui telde ik ooit het aantal landen waar ik woonde (vier), projecten deed (nog zeven) en zaken deed (nog zes)

nu is amsterdam al ver

 

ik heb nergens meer energie voor

moet ik uitleggen hoe kut dat is?

 

mijn laatste nieuwe auto

(geen Tesla en dat is toch wel even kut)

was het laatste blipje heartbeat

op mijn lijn van materieel egogestreel

die nu verder alleen maar afloopt

jij schudt een BMW Z4 uit je mouw

in dezelfde week dat je

een leven uit een catalogus leidt

met alleen maar van die schitterende kodak-momenten

ja, dat voelt toch wel een beetje kut

snap je dat?

het is toch een beetje

"van mijn laatste spaargeld koop ik een porsche!"

"oh, ik krijg net mijn vierde lamborghini"

dat voelt toch wel een beetje kut

 

vandaag was de ergotherapeut er

ik mag een nieuw vervoersmiddel uitzoeken! Nu direct graag want volgens haar is het hard nodig

deze hier: http://www.permobil.com/nl/Netherlands/C/Products/C400-Corpus/ bijvoorbeeld

een voordeel:

daar mag ik dan wel zelf in rijden

ik denk dat het toch kut is

 

en dan

dan wil ik mediteren maar val ik van mijn kussen

dan werkt het apparaat waar ik van hoopte dat het me uit mijn aankomende istolement zou houden zo ontzettend slecht en heb ik nooit begrepen wat hoofdpijn was tot dat moment

dan moet ik me zes keer herhalen als een welwillend iemand me vraagt wat ik wil drinken

dan kan ik ineens nog maar een tiende zo ver lopen als ik een week geleden kon

dan durf ik me niet te verheugen op de geboorte

dan ben ik toch weer bang dat mijn mede-patienten vinden dat ik zeur

 

inside my heart is breaking

my make-up may be flaking

but my smile, still, stays on

 

ik ben blij

omdat ik weet waarom ik zo boos op je was

ziet-ie dat dan niet godverdomme

nee, zelfs mijn beste vriend ziet het niet

mijn vrouw geeft hem gelijk

ik doe alleen maar van

the show must go on

 

en als postscriptum

we're one

but we're not the same

die ziekte eet me op

en daarmee ook ons

en daarmee ook jij

en het laat weinig ruimte

voor echte gelijkwaardigheid

nu effkes dan

3 antwoorden
  1. Suzanne
    Suzanne zegt:

    Ik ken je niet, maar volg je wel. Ik vind het knap hoe je voor een buitenstaander als ik positief blijft. Dat dat niet altijd zo is, of soms misschien een schild is om jezelf overeind te houden, snap ik. Gisteren las ik je laatste update. En die was minder positief dan ik van je gewend ben. Met de kans om als bemoeial te worden gezien die het allemaal wel even weet – en ook nog eens als onbekende – toch een reactie. Het houdt me bezig – zeker in deze dagen – en is goedbedoeld. Voorstellen of  begrijpen hoe jij je voelt, hoe je over dingen denkt, kan ik niet, omdat ik geen ALS heb. Snappen dat je frustraties, woede of onmacht hebt of voelt, kan ik wel. Ik plaats juist nu een reactie, omdat jij en je vrouw, weet ik als moeder van een mooi meiske van inmiddels 1, voor het moment staan waarop jullie een gezin worden. Die periode is bijzonder, dat zegt iedereen – en dat is ook zo – maar hij is ook heel intens. Het is genieten, het is stralen, het is bewonderen, verwonderen maar het is ook soms afzien en lang niet altijd zo'n roze wolk. Dat is het allemaal al als het gaat zoals het gewoon gaat. Voor jullie met nog een extra dimensie misschien, daar ontkom je niet aan denk ik. Jij moet er dan zijn voor jouw meisjes en dat kun je. Met die optimistische kijk op het leven die je hebt. Afgelopen vrijdag – en nu kom ik op waarom het me deze dagen zo bezig houdt – kreeg ik het bericht dat de dochter (dertiger) van een lieve collega in die noodlottige vlucht zat. Paar weken terug sprak ik toevallig met die collega over het grootbrengen van haar kinderen. Zij heeft dat altijd gedaan onder de vlag van make it count. En dat is waar het nu om gaat. Hoe lang jullie dat gegeven is, dat weet niemand, maar je kunt het wel doen. Zorg dat het telt. Waarmee ik niet zeg dat je dat nu niet doet, maar het is juist nu extra belangrijk. Allegoeds voor jullie.   

  2. Uriël
    Uriël zegt:

    Hee Garmt, 

    de woede en frustratie is meer dan logisch. Maar wat naar om te horen van die lichte hersenschudding! Ook dat nog eens. Ik wil verder jou en Iris veel sterkte en goeds wensen met de komst van de kleine. Tot de volgende get together! Liefs, 

    Uriël 

Reacties zijn gesloten.